Χειμώνας

Χειμώνας αγάπη μου,
άγονη εποχή για να βλαστήσουν οι καρποί
να βγάλει η γη ανθούς και σπέρματα,
το βλέπεις, το αισθάνεσαι παντού,
είναι χειμώνας πια,
είναι καιρός που οι άνθρωποι
έρχονται κοντά θαρρείς,
γιατί το χουν ανάγκη να αισθάνονται
κάποιον δίπλα τους,
κάποιους κοντά τους,
έτσι είναι η ανθρώπινη φύση
ακόμα κι όταν κανείς απομένει μόνος,
αποζητά τα στίγματα της επαφής
μες το μυαλό, μες τη ψυχή,
σαν ψέμα ή σαν αλήθεια,
μνήμες που κάποτε υπήρξαν ζωντανές
κι αναμοχλεύονται ξανά μες το χειμώνα.

Χειμώνας αγάπη μου,
ναι η γη κοιμάται αγκαλιά με τη Περσεφόνη
στο Κάτω Κόσμο στο Βασίλειο του Άδη,
εκεί που εκκολάπτεται ξανά η ζωή
μέσα στα έγκατα του σκότους και του ερέβους,
εκεί η ελπίδα παραμένει ζωντανή
για την Ανάσταση Νεκρών την Άνοιξη,
μέσα στα σπλάχνα της γης γεννιέται η ζωή
μέσα απ' τα σπλάχνα της γυναίκας γεννιέται η ζωή,
όταν ο κομιστής φέρει ξανά το σπόρο στο χωράφι
μα τότε αγάπη μου,
δεν θα ναι χειμώνας πια στη πλάση αναλογίσου,
θα ναι το ύστερο στον άχρονο χρόνο,
ίσως κι η άλλη πλευρά του φεγγαριού θε να ναι,
μακάρι να ξερα τι λέω ή εικάζω
μπορεί να μην έχει καμία σημασία ανάμεσά μας,
αφού επικρατεί ακόμα ο Χειμώνας.

(c) Marialena, 22/12/2018 (Show me the light in your soul into the deepest darkness that lies within...)

Στενάχωρη Ζωή

Και τι κατάλαβες που ζεις
μια στενάχωρη ζωή,
δίχως χαρά κι αγάπη
να σου ζεσταίνουν τη καρδιά
να σου κρατάνε συντροφιά
τώρα που ήρθε η χειμωνιά
και σου κλεισε το μάτι.

Μονάχη να πορεύεσαι
να λες ότι ονειρεύεσαι,
μα κατά βάθος κλείνεσαι
ξανά μες το συρτάρι,
μη τύχει και σε δει κανείς
κακό να μη σου κάνει,
τόσο το μυαλό σου φτάνει.

Πες μου πως νιώθεις όταν ζεις
μια στενάχωρη ζωή,
δίχως καρδιά δίχως ψυχή
να έχεις για να δώσεις,
πόσο θ' αντέξεις θεωρείς
στα βράχια να τσακίζεσαι
για ν' επιβιώσεις...

(c) Marialena, 30.09.2018 (Αγάπη μου όλα καλά, δε ζητάω πια πολλά...)

Μικρό Ερωτικό: Τα Στοιχειά Του Έρωτα

Του Έρωτά μου η Σκιά θα γίνεις
Αγνώριστε κι Άγνωστε Εαυτέ μου,
Πλημμυρισμένος απ' ενοχές κι από ωδίνες
ανέλπιστες συχνά που ξεπηδούσαν.

Του Έρωτά μου η Φωτιά θα γίνεις
σαν το Καθάρσιο το Πυρ φτιαγμένος
ή σαν τη Λαίλαπα που τ' Όνειρο ξεσκίζει,
στο διάβα της.

Του Έρωτά μου η Ανάγκη και η Φωνή θα μοιάζεις
σαν Καταφύγιο μυστικό στης Λογικής τη τρέλα
και σαν παράθυρο ανοιχτό
μ' εξώφυλλα διάπλατα ανοιγμένο.

Του Έρωτά μου τα Στοιχειά 
θα ντύσουν τη Μορφή σου...

(c) Marialena, 21.01.2019

Μίλα μου για Έρωτες

Και μου μιλάς για Ερωτες
Τις νύχτες τις ξενέρωτες
Τα όμορφα τα βράδια
Που ναι η καρδιά μου άδεια
Και η ψυχή μου λαχταρά
Να βρει ξανά απανεμιά
Μακρυά απ τη τρικυμία.

Μη μου μιλάς για Ερωτες

Μ' αιτίες αξεπέραστες 

Σε χρόνους περασμένους 

Μ' ανάγκη καλυμμενους 

Και προδρομες ελπίδες 

Να κραυγαζουν 

Σαν ορνια στης ερήμου τα περάσματα. 

Να μου μιλάς για Έρωτες 

Για νύχτες αξημερωτες 

Και τ' δικά σου μάτια 

Να γίνονται παλάτια 

Στ' ονείρου μου την άκρη 

Που πλάθω τα γινατια

Για να σε συναντήσω...

(c) Marialena, 23.09.2018 - 01.08.2020

Καταφύγιο

Θέλω να βρω Καταφύγιο στις σκέψεις μου
εκεί που ο ουρανός δεν είναι πάντα γαλανός
ή εκεί που ο ορίζοντας διαγράφεται στο βάθος,
όμως υπάρχουν πάντα λέξεις
να περιγράψουν το ταξίδι,
την αίσθηση,
την εντύπωση
και το βάθος της ψυχής μου
όταν τις παίρνει αγκαλιά για παρηγοριά,
για ταξίδι στο κόσμο τον άυλο
μα παράλληλα τόσο πραγματικό
όσο οι χτύποι της καρδιάς μου.

Θέλω να βρω Καταφύγιο στην αγάπη
τ' ακούς ψυχή μου,
σε μια αγάπη δυνατή και όμορφη
σαν τους ανθρώπους που την κάνουν
να γενεί πραγματική στα χέρια τους,
στα μάτια, στη καρδιά τους μέσα
τέτοια αγάπη αναζητώ και ψάχνω
στα χαμένα όνειρα
στις κρυφές ανάσες
στη ματαιότητα της ίδιας της ζωής,
αληθινή αγάπη που τη νιώθεις παντού
όπου κοιτάζεις και την αναγνωρίζεις.

Θέλω να βρω Καταφύγιο στο φόβο μου
αυτή είναι η αιτία κι η αφορμή η ίδια
πως χωρίς αγάπη η ζωή δε συγχωρείται,
ούτε αναπαύεται στα θρύψαλα της μέσα
μπορεί να μη κατάφερες πολλά
σάμπως και λίγα αν τα κατάφερες ποτέ,
αλλά τουλάχιστον ένιωσες αγάπη
για κάποιους, για κάτι, ή εσένα
το πιο δύσκολο είναι αυτό
και το πιο κοπιαστικό,
να βρεις Καταφύγιο απ' όσα σε στοιχειώνουν
πριν τελευτίσεις τον βίο σου απέλπιδα.

(c) Marialena, 31/01/2019 

Εις Το Διηνεκές

Ακριτικές προσβλέπουσες χάραξε η Ψυχή μου
στο Άπειρο
τάχα για να ορίσει εις το διηνεκές τη θνητότητα,
την απεραντοσύνη του Σύμπαντος αλλιώτικα
Ικαριάδα με κέρινα φτερά πυρωμένα
απ' το πολύ το Φως ή μήπως λέγω
λόγω της αμετροέπειας του Νου εκάη?

Ες των οριζόντων τις γραμμές
πως βρήκα το νόημα της Ζωής ενόμισα
παρακινώντας Εαυτόν να ιδεί πιο πέρα
και πιο μακρυά από τις προσλαμβάνουσες
του πεπερασμένου Νου,
χοροστατώντας επικήδειο της ήδη
τεθνεώσας νεότητας εις το διηνεκές.

Μη ψέγεσαι από ιδανικές πνευματομορφές
μην ορέγεσαι τον πλούτο που ακόμα
δεν εφανερώθει εις τα μάτια σου,
αυτό εφώναξα όσο αντίκριζα το Χάος
πλούτο καρδιάς, πλούτο ψυχής,
ουχί το χυδαίο απαύγασμα κτερισμάτων
που καλύπτουν τη γήινη μορφή σου εις το διηνεκές.

(c) Marialena, 12.01.2019 (Άσκηση επί της αρχαίας ελληνικής γραμματείας επί της Ομήρου Οδύσσειας)

Δούρειος Ίππος

Απόψε...

καθώς κουλαντρίζομαι σα μωρό στα σεντόνια

θέλω να σε νιώσω μέσα μου

σαν άλλον Δούρειο Ίππο

που ανοίγει τη πόρτα του Κάστρου της Τροίας

με προκάλυμμα τον όγκο του

παίζοντας όμως ξεδιάντροπα

τα παιχνίδια του μυαλού και της φαντασίας.

Απόψε θα γίνω η Ελένη της Τροίας

για να μεταμορφωθείς στον πανούργο Οδυσσέα

που με μαεστρία περισσή

κατάφερε να περάσει τα τείχη μου

μέσα στο κούφιο άλογο που τον μετέφερε

στα πιο βαθιά κι απόκρυφα σημεία

της ηδονής μου.

Απόψε θα γίνεις ο κατακτητής της αφύλακτης γης μου

θα σε αφήσω να τη προσπελάσεις ανερυθρίαστα

γιατί οι κατακτητές επελαύνουν

καβάλα στ' άτια τους

και μπήγουν τη σημαία βαθιά μέσα στο χώμα

φωνάζοντας "Νενικήκαμεν!"

γι' αυτό κι εγώ θα σε αφήσω να με αλώσεις

με το σπαθί σου τάχα μαχητή μου.

Απόψε θα γίνεις ο Δούρειος Ίππος μου...

(c) Marialena, 03.01.2019

Ο Πόνος της Αγάπης

Πονάω πολύ, ακόμα...
κάθε φορά που σε σκέφτομαι
κάθε φορά που σε θυμάμαι
κάθε φορά που ο χρόνος γυρίζει πίσω
σε στιγμές που ζήσαμε μαζί,
μοναδικές, ανεπανάληπτες,
εμείς τα δυο τρελλόπαιδα
που μέσα μου ένιωθα πως
μαζί σου όλα ήταν δυνατά
τ' αδύνατα,
σαν να χα βγάλει φτερά και πετούσα
μαζί σου κάθε φορά,
αλλά πονάω πολύ, πονάω
που το νοιάξιμο δεν είχε σεβασμό
κι η αγάπη, αχ αυτή η αγάπη,
δεν είχε ανταπόκριση
και βάσεις να κρατήσει.

Γι' αυτό πονάω πολύ ακόμα
κάθε φορά που με πληγώνεις
κάθε φορά που μ' αγνοείς
κάθε φορά που λες πως με ξεπέρασες,
μα τρέχεις πίσω μου σα κουτάβι
ή σαν ύιαινα αναζητώντας ευκαιρία
ξανά να με πληγώσεις με τα λόγια σου
λες και το κάνεις επίτηδες
μες το δικό σου το χαμό να με ισοπεδώνεις,
σαν να μην ένιωσες ποτέ για μένα
αυτό που εγώ ποθούσα μάταια ν' εισπράττω,
αμοιβαιότητα, συντροφικότητα, σύμπνοια,
τι λες τώρα
στα δύσκολα εμείς το βάζουμε στα πόδια,
αυτοκτονούμε, προδίδουμε, πληγώνουμε,
όχι εμείς, εσείς οι άλλοι το κάνετε για εμάς λες
εμείς τι κάναμε, έχουμε πάθη, κάνουμε λάθη,
δίχως συνέπειες
δίχως αντίκρυσμα
δίχως αύριο.

(c) Marialena, 05.08.2018 (πότε θα πάψω να πονάω...)

Ταξιδευτές

Άλλοι είναι ταξιδευτές καρδιά μου,

αυτοί που σε παίρνουν αγκαλιά στα σκοτάδια

που σε πνίγουν με φιλιά και με χάδια

γιατί είσαι μονάχα εσύ,

που ξυπνάς στης ψυχής τα κελάρια

τα ταξίδια ως τ' άστρα.

Άλλοι είναι ταξιδευτές καρδιά μου,

θυμήσου το κάθε φορά

που γυρίζεις μονάχη τις νύχτες 

και ξεχνάς τι θα πει καληνύχτα

από ανθρώπου φωνή να τ' ακούς
ζωντανά καθώς φτάνεις.

Ταξιδευτές στη ψυχή και στο σώμα,

μ' έναν σάκο μ' όνειρα ατόφια

και δυο μάτια φωτιά να σε καίνε

καθώς ιστορίες ταξιδιών θα σου λένε,

για όλα τα μέρη εκείνα
που θα σε πάρει να πάτε μαζί...

(c) Marialena, 18.09.18 (Riders on a storm, into this life we're born...)

22 Ημέρες

Πέρασαν κιόλας ημέρες 22
από τότε που η πόρτα έκλεισε πίσω μου
κι άφησε τον έξω κόσμο να πορεύεται,
χωρίς εμένα.

Σκέψου να βγαίνεις υπό όρους και προϋποθέσεις
όχι με ελεύθερη βούληση,
αλλά εξαναγκαστικά για να θραφείς
κι όχι επειδή δε σε περιόριζε κανείς για να το κάνεις.

Έτσι θα μοιάζει ο κατ' οίκον περιορισμός
που ορίζουν τα δικαστήρια στους συλληφθέντες,
ή η παραμονή στο σπίτι των ανήμπορων
κι ελεύθερων πολιορκημένων.

Και μέσα απ' τα άυλα κάγκελα της συνειδητότητας
αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα του κόσμου τούτου,
του δίχως όριο και δίχως σεβασμό,
στη γη που μας ανέθρεψε μέσα απ' τα σπλάχνα της.

Πέρασαν κιόλας ημέρες 22
για να καταλάβω σε τι σάπιο κατασκεύασμα ζούμε,
ζωή εν τάχει, εν τάφω κι αναλώσιμη
στο βωμό της απληστείας και του ξοδέματος.

Κατάλαβα πως ζούμε με λιγότερα καλύτερα,
λιγότερη φθορά, λιγότερο άγχος,
μα όπως κάθε φορά συμβαίνει όταν παλεύεις
μονάχος είναι βαρύτερο το τίμημα, παρά μαζί.

Αυτές τις ημέρες που μοιάζουν ατελείωτες θαρρώ,
άλλες φορές ονειρεύτηκα τον έρωτα,
άλλες πόθησα την ηδονή του μελλοθάνατου
κι άλλες, τις περισσότερες, δοκίμασα τις αντοχές μου.

Και μες τη μοναξιά μου έκλαψα και λύγισα
φέρνοντας στη θύμηση πρόσωπα αγαπημένα,
γιατί στον εγκλεισμό άλλο ερέθισμα δεν είχα
παρά να ζω τη ζωή που κάποτε θα ήθελα να ζήσω.

Να μαι εκεί να το ζω και όχι μοναχά να το φαντάζομαι,
να το ποθώ ως ανεκπλήρωτο σαράκι μέσα μου
και να θέλω παρόλη τη στέρηση και την εγκαρτέρηση,
να χει η ζωή μου νόημα και σημασία.

Πέρασαν ημέρες 22 ήδη
κι εγώ τις νύχτες δεν έχω ύπνο πια να κοιμηθώ,
μόνο παίρνω το μαξιλάρι αγκαλιά
κι ονειρεύομαι να σπάσω τα δεσμά της φυλακής μου.

Μη με ρωτήσεις τι θα γίνει στη συνέχεια
που θα μένουμε κλεισμένοι για το καλό μας,
αν θα ορμήξω να ζήσω αυτά που αποστερήθηκα
και τι σημάδια μου άφησε η πάλη με τον εαυτό μου.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πάψω να ονειρεύομαι
ότι υπάρχει άλλη ζωή όταν η καρδιά θελήσει,
όχι γιατί της δόθηκαν επίπλαστες υποσχέσεις
μα γιατί νιώθει ζωντανή σαν αγαπά κι αγαπιέται.

Marialena, 06.04.2020 (you got me speechless...)

Μονολογώντας

Το ξέρω ότι μιλάω μόνη μου πια
από ανάγκη πες, από συνήθεια,
μιλάω μόνη μου και μονολογώ
σαν να καλύπτω το κενό,
το αδιατάραχτο κενό
του αέρα π' αναπνέω σ' ένα δωμάτιο
να γεμίζω τις ώρες μου με σκέψεις.

Αυθόρμητα μιλάω μόνη μου, όχι επίτηδες,
για να καλύψω το κενό της επικοινωνίας
να δημιουργήσω τη ψευδαίσθηση
ότι είσαι κάπου εκεί και μ' ακούς
και μιλάμε μαζί,
για πράγματα απλά, καθημερινά, ανθρώπινα,
όπως παλιά, όπως πρώτα.

Μιλάω μόνη μου γυρνώντας το κλειδί στη πόρτα
και μπαίνοντας στο σπίτι,
αγάπη μου ήρθα ψελλίζω
αναμένοντας τάχα ν' απαντήσεις,
έλα μωρό μου, σε περίμενα που είσαι
και ν' αφήσω ξανά τα πράγματά μου
και να σαι εκεί στ' αλήθεια.

Μονολογώντας...

(c) Marialena, 01.08.2018 (silence speaks louder than words)

Και πάλι βρέχει...

Και πάλι βρέχει μου λες κοιτώντας έξω
μ' ένα βλέμμα κενό πορείας, αστάθμητο,
ενώ η βροχή ακούγεται να πέφτει ρυθμικά
στις τέντες στο μπαλκόνι.

Σκύβω και βλέπω τον ουρανό ψηλά, άχρωμο,
μονάχα φορτωμένο με σύννεφα που κλαίνε
και σφουγγίζουν τα δάκρυά τους πάνω μας
στη διψασμένη γη.

Ναι, πάλι βρέχει σκέπτομαι, μα δε πειράζει
σα σκιές στο παρασκήνιο κινούμαστε,
στο χωροχρόνο,
μα δε πειράζει μπρος στη βροχή που πέφτει.

Θέλω να έρθω προς το μέρος σου
ν' αγγίξω το κορμί σου που κρυώνει, απροστάτευτο,
να γίνει τ' όνειρο ξανά πραγματικότητα
κι εσύ να είσαι εκεί να μ' αγκαλιάσεις.

Και τότε η βροχή θα γίνει νάμα
θα ρέει πάνω μας αδιάκοπα, σωτήρια,
σκέψου να σαι εκεί όταν θα σε ζητήσω
και θα μαι εκεί όταν μ' αναζητήσεις.

Marialena (c) 26.08.2018 (Here comes the rain again falling on my head like a tragedy, falling on my head like a new emotion...)

Πρώτη Βροχή

Πρώτη βροχή απόψε
χθες η Πανσέληνος και σήμερα βροχή
λυτρωτική να πέφτει στο διάβα μου
κι οι μυρωδιά του νοτισμένου χώματος
και το ρετσίνι απ' το πεύκο κυρίαρχες,
μέσα μου εκεί που ο ήλιος αχνοφέγγει
και το φεγγάρι κρύβεται στα σκοτεινά
άκου πως πέφτει η βροχή
στη πυρωμένη άσφαλτο,
άκου,
τον χτύπο της καρδιάς που σβήνει
μπρος στον ήχο της βροχής,
μπρος σ' αδιέξοδα του νου που ξεπηδούν
από το θρήνο της ψυχής της ματωμένης,
άκου,
βγες λίγο έξω κι άγγιξε τη βροχή,
τη πρώτη βροχή απόψε
που τύλιξε στην αγκαλιά της όλους εμάς
τους απέλπιδες τρελούς κι απελπισμένους
που το μόνο π' αντικρίζουμε
τις νύχτες σαν κι αυτές είναι
του απόβροχου την εκκωφαντική σιωπή
και της πλάσης τον αιώνιο ύπνο.

Πρώτη βροχή απόψε κι απόμεινα μονάχη
να γράφω ποίηση για τις σταγόνες της βροχής
που καίνε το κορμί μου...

Marialena (c) 28.08.2018 (I'm going slightly mad...)

Μικρό Παιδί

Θα θελα να ήμουνα παιδί

στην αγκαλιά σου τη κρυφή

να βρίσκω μέρος στη σιωπή

για ν' απαγκιάζω

Να χες φτερούγες σαν πουλί

κι εγώ σαν το μικρό παιδί

να ψάχνω χώρο στη φωλιά

για να κουρνιάσω

Να χες καρδιά, να χες ψυχή

να χες αγάπη δυνατή

κι εγώ να τρέχω μόνο εκεί

για να σε ψάξω

Θα θελα να ήμουνα παιδί

στην αγκαλιά σου τη κρυφή

όταν φυσούσε πιο πολύ

να σε φυλάξω.

(c) Marialena, 14.09.2018

Κράτα Με

Κράτα με,
μέσα στα χέρια σου κράτα με,
να μη γυρίσω να χαθώ,
στην αγκαλιά σου να κρυφτώ,
να μη με παίρνει η σιγαλιά
μες το σκοτάδι,
κράτα με,
σφιχτά στα χέρια σου κράτα με,
να νιώσω αγάπη δυνατή
να τυλιχτώ σαν το παιδί
στη ζεστασιά σου,
να γίνω φως στην αστραπή
να πεταρίσω σαν πουλί
στον ουρανό σου,
κράτα με
και μη μ' αφήνεις μα κράτα με,
σαν το λιμάνι
που απαγγιάζουν τα πλοιάρια στη φουρτούνα,
γίνε φωτιά,
γίνε νερό,
γίνε αστέρι φωτεινό
και μη μ' αφήσεις μοναχή

να μαραζώνω,
δίχως αγάπη και στοργή,
ούτε ανθρώπινη φωνή,
μα μοναχά μια κραυγή
να στο δηλώνω,
να σου ζητώ απ' τη καρδιά
να ρθεις να γίνεις αγκαλιά
κι εγώ μέσα στα μπράτσα σου να λιώνω,
γι' αυτό σου λέω κράτα με,
όσο αντέχεις κράτα με,
να γείρω πλάι σου,
στους χτύπους της καρδιάς σου
να τελειώνω.

(c) Marialena, 11.12.18 (Hallelujah!)