Πέρασαν κιόλας ημέρες 22
από τότε που η πόρτα έκλεισε πίσω μου
κι άφησε τον έξω κόσμο να πορεύεται,
χωρίς εμένα.
Σκέψου να βγαίνεις υπό όρους και προϋποθέσεις
όχι με ελεύθερη βούληση,
αλλά εξαναγκαστικά για να θραφείς
κι όχι επειδή δε σε περιόριζε κανείς για να το κάνεις.
Έτσι θα μοιάζει ο κατ' οίκον περιορισμός
που ορίζουν τα δικαστήρια στους συλληφθέντες,
ή η παραμονή στο σπίτι των ανήμπορων
κι ελεύθερων πολιορκημένων.
Και μέσα απ' τα άυλα κάγκελα της συνειδητότητας
αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα του κόσμου τούτου,
του δίχως όριο και δίχως σεβασμό,
στη γη που μας ανέθρεψε μέσα απ' τα σπλάχνα της.
Πέρασαν κιόλας ημέρες 22
για να καταλάβω σε τι σάπιο κατασκεύασμα ζούμε,
ζωή εν τάχει, εν τάφω κι αναλώσιμη
στο βωμό της απληστείας και του ξοδέματος.
Κατάλαβα πως ζούμε με λιγότερα καλύτερα,
λιγότερη φθορά, λιγότερο άγχος,
μα όπως κάθε φορά συμβαίνει όταν παλεύεις
μονάχος είναι βαρύτερο το τίμημα, παρά μαζί.
Αυτές τις ημέρες που μοιάζουν ατελείωτες θαρρώ,
άλλες φορές ονειρεύτηκα τον έρωτα,
άλλες πόθησα την ηδονή του μελλοθάνατου
κι άλλες, τις περισσότερες, δοκίμασα τις αντοχές μου.
Και μες τη μοναξιά μου έκλαψα και λύγισα
φέρνοντας στη θύμηση πρόσωπα αγαπημένα,
γιατί στον εγκλεισμό άλλο ερέθισμα δεν είχα
παρά να ζω τη ζωή που κάποτε θα ήθελα να ζήσω.
Να μαι εκεί να το ζω και όχι μοναχά να το φαντάζομαι,
να το ποθώ ως ανεκπλήρωτο σαράκι μέσα μου
και να θέλω παρόλη τη στέρηση και την εγκαρτέρηση,
να χει η ζωή μου νόημα και σημασία.
Πέρασαν ημέρες 22 ήδη
κι εγώ τις νύχτες δεν έχω ύπνο πια να κοιμηθώ,
μόνο παίρνω το μαξιλάρι αγκαλιά
κι ονειρεύομαι να σπάσω τα δεσμά της φυλακής μου.
Μη με ρωτήσεις τι θα γίνει στη συνέχεια
που θα μένουμε κλεισμένοι για το καλό μας,
αν θα ορμήξω να ζήσω αυτά που αποστερήθηκα
και τι σημάδια μου άφησε η πάλη με τον εαυτό μου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πάψω να ονειρεύομαι
ότι υπάρχει άλλη ζωή όταν η καρδιά θελήσει,
όχι γιατί της δόθηκαν επίπλαστες υποσχέσεις
μα γιατί νιώθει ζωντανή σαν αγαπά κι αγαπιέται.
Marialena, 06.04.2020 (you got me speechless...)
Αναρτήσεις
