Μονολογώντας

Το ξέρω ότι μιλάω μόνη μου πια
από ανάγκη πες, από συνήθεια,
μιλάω μόνη μου και μονολογώ
σαν να καλύπτω το κενό,
το αδιατάραχτο κενό
του αέρα π' αναπνέω σ' ένα δωμάτιο
να γεμίζω τις ώρες μου με σκέψεις.

Αυθόρμητα μιλάω μόνη μου, όχι επίτηδες,
για να καλύψω το κενό της επικοινωνίας
να δημιουργήσω τη ψευδαίσθηση
ότι είσαι κάπου εκεί και μ' ακούς
και μιλάμε μαζί,
για πράγματα απλά, καθημερινά, ανθρώπινα,
όπως παλιά, όπως πρώτα.

Μιλάω μόνη μου γυρνώντας το κλειδί στη πόρτα
και μπαίνοντας στο σπίτι,
αγάπη μου ήρθα ψελλίζω
αναμένοντας τάχα ν' απαντήσεις,
έλα μωρό μου, σε περίμενα που είσαι
και ν' αφήσω ξανά τα πράγματά μου
και να σαι εκεί στ' αλήθεια.

Μονολογώντας...

(c) Marialena, 01.08.2018 (silence speaks louder than words)

Και πάλι βρέχει...

Και πάλι βρέχει μου λες κοιτώντας έξω
μ' ένα βλέμμα κενό πορείας, αστάθμητο,
ενώ η βροχή ακούγεται να πέφτει ρυθμικά
στις τέντες στο μπαλκόνι.

Σκύβω και βλέπω τον ουρανό ψηλά, άχρωμο,
μονάχα φορτωμένο με σύννεφα που κλαίνε
και σφουγγίζουν τα δάκρυά τους πάνω μας
στη διψασμένη γη.

Ναι, πάλι βρέχει σκέπτομαι, μα δε πειράζει
σα σκιές στο παρασκήνιο κινούμαστε,
στο χωροχρόνο,
μα δε πειράζει μπρος στη βροχή που πέφτει.

Θέλω να έρθω προς το μέρος σου
ν' αγγίξω το κορμί σου που κρυώνει, απροστάτευτο,
να γίνει τ' όνειρο ξανά πραγματικότητα
κι εσύ να είσαι εκεί να μ' αγκαλιάσεις.

Και τότε η βροχή θα γίνει νάμα
θα ρέει πάνω μας αδιάκοπα, σωτήρια,
σκέψου να σαι εκεί όταν θα σε ζητήσω
και θα μαι εκεί όταν μ' αναζητήσεις.

Marialena (c) 26.08.2018 (Here comes the rain again falling on my head like a tragedy, falling on my head like a new emotion...)