Μύρισα βροχή κι απόρησα
καταμεσής της Άνοιξης
μια μυρωδιά ωραία
μα παράταιρη,
που θύμησε στο μέσα μου
μνήμες μη εκφρασμένες.
Κουκούλι στη ψυχή
και αγέρας,
που παρασέρνει στη θωριά του
το Είναι μου.
Μύρισα βροχή λουλουδιασμένη
κι έμεινα να κοιτώ τον ουρανό
αν βρέξει,
κάπου κοντά ή πιο μακρυά δε ξέρω,
άραγες πες μου θα βρέξει τάχα
ή μήπως την ώρα που
σε σκέπτομαι,
αφήνομαι σε σκέψεις παράταιρες
και εφησυχασμένες.
Κοίξατα τον Ουρανό στο βάθος
κι απόρησα,
από που ήλθε ετούτη η μυρωδιά
της Βροχής,
του Νοτισμένου Σύννεφου,
του αλαργηνού,
του ξεχασμένου?
Μύρισα βροχή κι απέμεινα
με μάτια κλειστά
να ονειρεύομαι,
πως εβρισκόμουν σε μονοπάτια σκιερά,
που οι Νύμφες της Βροχής εφανερόνονται
σαν τα φύλλα δακρύσουν
και κυλήσει η σταγόνα στα ριζά,
για να τα ζωντανέψει.
(c) Marialena, 23.04.2021
Αναρτήσεις
