Ο Πόνος της Αγάπης

Πονάω πολύ, ακόμα...
κάθε φορά που σε σκέφτομαι
κάθε φορά που σε θυμάμαι
κάθε φορά που ο χρόνος γυρίζει πίσω
σε στιγμές που ζήσαμε μαζί,
μοναδικές, ανεπανάληπτες,
εμείς τα δυο τρελλόπαιδα
που μέσα μου ένιωθα πως
μαζί σου όλα ήταν δυνατά
τ' αδύνατα,
σαν να χα βγάλει φτερά και πετούσα
μαζί σου κάθε φορά,
αλλά πονάω πολύ, πονάω
που το νοιάξιμο δεν είχε σεβασμό
κι η αγάπη, αχ αυτή η αγάπη,
δεν είχε ανταπόκριση
και βάσεις να κρατήσει.

Γι' αυτό πονάω πολύ ακόμα
κάθε φορά που με πληγώνεις
κάθε φορά που μ' αγνοείς
κάθε φορά που λες πως με ξεπέρασες,
μα τρέχεις πίσω μου σα κουτάβι
ή σαν ύιαινα αναζητώντας ευκαιρία
ξανά να με πληγώσεις με τα λόγια σου
λες και το κάνεις επίτηδες
μες το δικό σου το χαμό να με ισοπεδώνεις,
σαν να μην ένιωσες ποτέ για μένα
αυτό που εγώ ποθούσα μάταια ν' εισπράττω,
αμοιβαιότητα, συντροφικότητα, σύμπνοια,
τι λες τώρα
στα δύσκολα εμείς το βάζουμε στα πόδια,
αυτοκτονούμε, προδίδουμε, πληγώνουμε,
όχι εμείς, εσείς οι άλλοι το κάνετε για εμάς λες
εμείς τι κάναμε, έχουμε πάθη, κάνουμε λάθη,
δίχως συνέπειες
δίχως αντίκρυσμα
δίχως αύριο.

(c) Marialena, 05.08.2018 (πότε θα πάψω να πονάω...)