Χειμώνας

Χειμώνας αγάπη μου,
άγονη εποχή για να βλαστήσουν οι καρποί
να βγάλει η γη ανθούς και σπέρματα,
το βλέπεις, το αισθάνεσαι παντού,
είναι χειμώνας πια,
είναι καιρός που οι άνθρωποι
έρχονται κοντά θαρρείς,
γιατί το χουν ανάγκη να αισθάνονται
κάποιον δίπλα τους,
κάποιους κοντά τους,
έτσι είναι η ανθρώπινη φύση
ακόμα κι όταν κανείς απομένει μόνος,
αποζητά τα στίγματα της επαφής
μες το μυαλό, μες τη ψυχή,
σαν ψέμα ή σαν αλήθεια,
μνήμες που κάποτε υπήρξαν ζωντανές
κι αναμοχλεύονται ξανά μες το χειμώνα.

Χειμώνας αγάπη μου,
ναι η γη κοιμάται αγκαλιά με τη Περσεφόνη
στο Κάτω Κόσμο στο Βασίλειο του Άδη,
εκεί που εκκολάπτεται ξανά η ζωή
μέσα στα έγκατα του σκότους και του ερέβους,
εκεί η ελπίδα παραμένει ζωντανή
για την Ανάσταση Νεκρών την Άνοιξη,
μέσα στα σπλάχνα της γης γεννιέται η ζωή
μέσα απ' τα σπλάχνα της γυναίκας γεννιέται η ζωή,
όταν ο κομιστής φέρει ξανά το σπόρο στο χωράφι
μα τότε αγάπη μου,
δεν θα ναι χειμώνας πια στη πλάση αναλογίσου,
θα ναι το ύστερο στον άχρονο χρόνο,
ίσως κι η άλλη πλευρά του φεγγαριού θε να ναι,
μακάρι να ξερα τι λέω ή εικάζω
μπορεί να μην έχει καμία σημασία ανάμεσά μας,
αφού επικρατεί ακόμα ο Χειμώνας.

(c) Marialena, 22/12/2018 (Show me the light in your soul into the deepest darkness that lies within...)