Οκτώβρης

Σαν πίνακας με τους μήνες του Τσαρούχη έμοιαζες
Οκτώβρη,
νέος, ωραίος, ευσταλής κι ελπιδοφόρος
του Έρωτα κομιστής φάνταζες,
μες τη λαχτάρα ν' αγγίξω τη μορφή σου.

Η αύρα σου εξέπεμπε το Φως του Ήλιου
Οκτώβρη,
τότε που η φύση ομορφαίνει χάρη σε σένα
όταν τα φύλλα βάφονται ξανθά
λίγο πριν παραδώσουν στη γη το αποτύπωμά τους.

Γι' αυτή σου τη πνοή, τη γοητεία στα μάτια σου
σ' ερωτεύθηκα Οκτώβρη,
με ένα αίσθημα παράδοσης στα δυο σου χέρια
στα φιλιά και τα χάδια σου τα λατρεμένα.
που τόσο πόθησα.

Κι ήρθαν άλλες εποχές και άλλοι μήνες πέρασαν
Οκτώβρη,
κι έμοιαζε ο χρόνος σαν τη Ναυμαχία της Χίου
κι όχι σαν τον Άγγελο στους πίνακες ζωγραφικής,
που τόσο σου έμοιαζαν όταν μονάχα σε φαντασιωνόμουν.

Κι αν τα φιλιά σου δε πρόλαβα να σβήσω
Οκτώβρη,
είναι γιατί τη γλύκα σου δε χόρτασα να ζω...

(c) Marialena, 01.10.2019 (10 years apart, what still remains...)