Gingerbread

Sugar and spice
this love is true
that's how it feels like
when I met you.

Lights in the courtyard
a home so sweet
I wake up and it feels like
I'm living a dream

Ginger and butter
and cinnamon too
make me wonder
what a feeling can do

A gingerbread cookie
a Holiday treat
seems always the reason
my desire to deplete.

Sugar and spice
this love is true
that how it feels like
when I met you.

Marialena (c) 09.12.2019

Παραδώσου

Δε ξέρω αν με βλέπεις,

δε ξέρω αν γνωρίζεις ότι υπάρχω

ξέρω μονάχα τ' όνομά σου

όμως κάτι μέσα μου λέει

να σε κοιτάζω επίμονα,

να σε ποθώ απρόσμενα

και να θέλω να σου φωνάξω

Παραδώσου!

Θέλω να με προσέξεις στην ομήγυρη

θέλω να σου κινήσω τ' ενδιαφέρον

να με γνωρίσεις,

να με συναναστραφείς

να δεις ποια είμαι εγώ για σένα

και να κάνεις τη κίνηση,

να με προσεγγίσεις

όχι για πήδημα,

όχι για ξέσκισμα

αυτά τα κάνουν απέλπιδες εραστές

της μιας βραδιάς, του τίποτα,

όχι, δε σου ζητώ να γίνεις κάτι τέτοιο

με χαλάει.

Θέλω να μου χαμογελάσεις, 

να δω στα μάτια σου το φως όχι τη λύσσα

να μου μιλήσεις με τραγούδια 

να με πάρεις αγκαλιά,

να με φιλάς 

να σ' αγγίξω, να σε νιώσω

κι ύστερα να μου παραδωθείς

σαν έτοιμος από καιρό

για να χορέψουμε το βαλς του έρωτά μας,

βήμα προς βήμα εσύ κι εγώ,

μπορείς?

Παραδώσου στου μυαλού μου τις εικόνες

στης ψυχής μου τα ποθούμενα,

της καρδιάς μου τους χτύπους

παραδώσου,

κι εγώ θα γίνω θάλασσα 

θα γίνω ωκεανός για να βρεθείς

στης απεραντοσύνης μου το πέλαγο,

για να σε αισθάνομαι

να σε κρατώ στα δυο μου χέρια

παραδώσου

κι εγώ θα γίνω η φωτιά σου

η νεράιδα στ' όνειρά σου

κι η γυναίκα της ζωής σου,

παραδώσου...

(c) Marialena, 08.12.2018 (...and we have nothing to be guilty of, our love will climb any mountains...)

Μωρό Μου Μ' Αγαπάς?

Μ' αγαπάς μωρό μου σου ψέλλιζα
κάθε φορά που είχα την ανάγκη
να το νιώσω,
να σ' ακούσω να το λες ξανά και ξανά
σαν ψέμα ή σαν τη μεγάλη αλήθεια
που περίμενα ν' ακούσω απ' τα χείλη σου.

Μ' αγαπάς μωρό μου σου έλεγα
κάθε φορά που ένιωθα ανασφαλής
κι ήθελα να μου το επιβεβαιώσεις,
άλλες φορές το έκανες κι άλλες όχι,
φυσικό κι επόμενο αν για σένα
αυτή η δήλωση ήταν κουραστική
ή δε σήμαινε κάτι το σημαντικό,
παρά μόνο έμοιαζε μ' επαναλαμβανόμενο μάντρα.

Μ' αγαπάς μωρό μου σου ζήταγα
να μου λες σε άσχετες φορές κι αφορμές
που ίσως δεν σου έλεγα γιατί σε ρώταγα,
ναι είναι αλήθεια δε σου έλεγα
γιατί αυτό το σ' αγαπώ μωρό μου,
αγάπη μου, καρδιά μου, ψυχή μου,
που θελα να ακούω απ' τα χείλη σου
ήταν αυτό που ήθελα ν' εισπράξω
από σένα,
όχι μόνο να το λες αλλά  και να το εννοείς.

Γι' αυτό σε ρώταγα όποτε ήθελα
να μου το πεις εσύ
χωρίς να στο ζητήσω,
αυτό το μωρό μου σ' αγαπώ
όσο δε φανταζόσουν
κι ακόμα όσο μέσα απ' αυτές τις λέξεις
προσπαθούσα να σου πω
και να προβάλλω
γιατί το είχα ανάγκη, τόσο πολύ ανάγκη
που έψαχνα μάταια
να το αισθανθώ στα λόγια σου
και στη ψυχή μου αντάμα.

(c) Marialena, 15.11.2018 (say you love me....)

Ο Εκλεκτός

Άνοιξα πάλι, άνοιξα
του Πεπρωμένου μου τη πόρτα για να ρθεις
και σε περίμενα
γεμάτη προσμονή και δέος
για τ' επερχόμενα και τα δεδικασμένα,
κρατώντας στο να χέρι του Χάρου το δρεπάνι
και στ' άλλο το Ευαγγέλιο,
πόσα άλλα τάχα να κρατάς σε δυο χέρια
για να μη μένει χώρος άραγε
να σ' αγκαλιάσω
όταν θα ρθεις να με γνωρίσεις.

Φόρα μονάχα έναν μανδύα διάφανο κι έλα
σαν Άγγελος Κυρίου με προμήνυμα
σαν Προφητεία των Χρησμών ν' εκπληρωθείς,
έλα να πάρεις απ' τα χέρια μου τα σύμβολα
έλα κι εξαϋλωσέ τα
στ' όνομα της εκλεκτής Αγάπης
που προσφέρεις.

Κι αν είσαι εσύ ο εκλεκτός, ο επάξιος,
να γίνουν τα μελλούμενα 
ως όρισε η Μοίρα.

(c) Marialena, 31.10.18 (let me be the chosen one...)

Το Φιλί Του Ιούδα

Εγώ μετράω τη ζωή μου σε χιλιόμετρα
άδεια μπουκάλια απ' το ποτό της μοναξιάς,
μέρες και νύχτες ατελείωτες να σβήνουνε
και συ να λες πόσο πολύ με "αγαπάς".

Εγώ γυρίζω τα ρολόγια μου στο άπειρο,
σε χρόνο άχρονο δίχως πυξίδα στο μυαλό
κι εσύ πετάς μέσα στης λήθης μου το άβατο
δίχως ταυτότητα και δίχως προορισμό.

Εγώ τολμώ να σκίζω μέσα μου τα ιμάτια,
να βρίσκω δρόμους με χαλίκι χαραγμένους
να ακροβατώ σ' ένα μέλλον δίχως αύριο
κι εσύ να στέκεσαι βουβός κάπου κρυμμένος.

Και το φιλί της προδοσίας σου αδιάφανο,
πίσω από λέξεις και σιωπές παραδομένο.

(c) Marialena, 30/10/2018 (ain't nobody loves you better...)

Ένας Μεγάλος Έρωτας

Θέλω να ζήσω έναν Μεγάλο Έρωτα
μου είπες
Πουλί της Νιότης εσύ, πλάσμα ονειρεμένο
και άστραψαν τα μάτια σου σπίθες
από το Πάθος που η Ψυχή σου αναβλύζει
και έλαμψαν τα γαλαζωπά σου μάτια
και μόνο στην ιδέα.

Γιατί ρε γαμώτο, έναν Μεγάλο Έρωτα
θέλω να ζήσω μου πες άξαφνα
και πόσο σ' ένιωσα στο καρδιοχτύπι σου,
να ξερες πόσο
ήταν σαν να μιλούσε η δική μου η Ψυχή
και να λεγε το ίδιο πράγμα,
μόνο που θα το ονομάτιζα Αγάπη.

Εσύ Μεγάλο Έρωτα κι εγώ
Μεγάλη Αγάπη θα το έλεγα,
θα το βάφτιζα, θα το ήθελα
για να πάρει η ζωή ξανά χρώμα
και νόημα
μα να χει όμως αυτή η Αγάπη
Έρωτα βαθύ και παθιασμένο...

(c) Marialena, 21.10.2018 (Wishing on a star to follow where you are...)

Σ' Έψαχνα

Σ' έψαχνα να σε βρω στο πλάι μου
ένα βράδυ σαν κι αυτό, παράταιρα,
έψαχνα να σε βρω απεγνωσμένα
σε μιας ξύλινης πλατφόρμας την ακριά
ν' αγναντεύουμε τη θάλασσα μαζί,
το κύμα να σκάει στα πόδια μας
με τον μονότονο ήχο του παφλασμού
να ντύνει τις σιωπές μας
κι εμείς εκεί να στέκουμε σαν ήρωες αρχαίου δράματος.

Σ' έψαχνα να σε βρω αντάμα
να νιώσω το χέρι σου ζεστό να μ' ακουμπά
όσο η ματιά θα χάνονταν στου ορίζοντα τη πλάνη,
μα θα χα εσένα δίπλα μου να γείρω
ν' ακουμπήσω το κεφάλι πάνω σου
να κάνω επαφή μαζί σου στα σκοτάδια,
παρέα με κεράκια που θα φεγγαν
κι ονειροπαγίδες που θα ηχούσαν
στο θρόισμα τ' ανέμου, σαν όνειρο.

Σ' έψαχνα να σε βρω στα τραγούδια που ακούω
μέσα στη σιγαλιά της νύχτας,
παρέα μου σ' έναν κόσμο ιδανικό που υπάρχεις
έστω κι αν έπαψες αγάπη να θυμίζεις
και μόνο πόνο και παράπονο κρυφό αισθάνομαι
κάθε φορά που σε ζητώ μες τη ψυχή,
σ' έψαχνα για να σου πω "κράτα με"
γιατί οι άνθρωποι την επαφή ζητούν
μονάχοι στα παραμιλητά τους.

Marialena, (c) 21.08.2018 (I wonder where you are...)

Χάρε

Είσαι πάντα εκεί παρών
όταν οι θνητοί σε αψηφούν ή σε ξεχνάνε τάχα
έχεις υπομονή, πολλή υπομονή,
περιμένοντας του καθενός τη σειρά του
κι όταν σαν ξέπνοα πουλιά
η ψυχή κινά το ταξίδι της γι' αλλού
είσαι εκεί να πάρεις τη τελευταία ανάσα
και να την οδηγήσεις
για εκεί που κίνησε να πάει πεθαίνοντας.

Χάρε,
το ξέρω ότι για όλους μας έχεις σειρά
από τότε που γεννηθήκαμε
μας περιμένεις να πεθάνουμε
σαν τον Θεριστή με το ξυνιάρι στο χέρι
όταν η ζωή παραδοθεί πια στο ανεπίστρεπτο,
είσαι αυτός που θα τη πάρεις
και θα σφαλίσεις τα μάτια για πάντα
για όλους μας, καμιά εξαίρεση, ποτέ.

Αν σε θέλω, όχι, μα δε μπορώ να κάνω αλλιώς
όλοι υποκύπτουν στη μοίρα μας
αργά ή γρήγορα
κι αυτό είναι που πονάει τη ψυχή
αυτών που μένουν πίσω, αβοήθητοι,
περιμένοντας σαν αμνοί τη σφαγή στη σειρά τους
άλλους τους ξαλαφρώνεις απ' τα μαρτύρια
κι άλλους τους παίρνεις ξαφνικά δίχως να ξέρουν,
ενώ υπάρχουν κι άλλοι που παραδίνονται σε σένα
οικειοθελώς, με τους λογαριασμούς τους κλεισμένους.

Γιατί μας παίρνεις ψυχοπομπέ, γιατί μας κάνεις να πονούμε
για όσους έφυγαν από χαμό μες στη ζωή μας,
γιατί δε γίνεται αλλιώς θα πεις, αυτός είναι ο ρόλος σου
κι η αθανασία δεν είναι το αντίδοτο, ποτέ δεν ήταν
άραγε γι' αυτό έπλασε ο άνθρωπος τη ψευδαίσθηση
ότι αντί να μετράει αντίστροφα, παράγει,
αντί να ξοδεύεται, που ξοδεύεται δίχως φειδώ, αντιστέκεται
στην ανίερη συμφωνία που χει κάνει
απ' τη στιγμή που έρχεται στη Γη?

Γιατί πρέπει να μας σταυρώνεις πριν παραδώσουμε το Πνεύμα,
πες μου Χάρε,
γιατί το εδώ και το εκεί δεν είναι ίδια να μην πεθαίνουμε κάθε φορά,
να μην θρηνούμε πρόσωπα αγαπημένα,
να μην απομείνουμε σαν κούτσουρα μονάχοι,
να περιμένουμε τη σειρά μας στο μέτρημά σου, πες μου,
γιατί θα πεις έτσι είναι τα πράγματα κι αν σ' αρέσει
κουνώντας μες τη μούρη μου το δρεπάνι σου, Ψυχοκράτορα,
κι αν μπορείς ξέφυγε από της μοίρας τα γραμμένα.

(c) Marialena, 15.01.2019

Μέχρι το Σεπτέμβρη

Μέχρι το Σεπτέμβρη λεν οι φίλοι μου,
σου εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις
και χαμογελούν καθώς το λένε
και το εύχονται,
αυτό που θες εσύ,
αυτό που σου ταιριάζει
κι εγώ τους απαντώ μακάρι
και τους παίρνω αγκαλιά γιατί
το εύχομαι κι εγώ να υπάρχει
κι η καρδιά μου σφίγγεται
και η ψυχή λυπάται,
γιατί το Σεπτέμβρη θ' ανοίξουν οι ουρανοί
ή η τύχη θα μου χαμογελάσει,
λέω μέσα μου πενθούσα κι ευσυγκίνητη
μη πιστεύοντας ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει,
μιαν αχτίδα φωτός να λάμψει στον ορίζοντα
και να μαι εκεί να με φωτίσει.

Μέχρι το Σεπτέμβρη λεν οι φίλοι μου,
εύχομαι να γνωρίσεις τον επόμενο
μη κολλάς, μη μασάς, προχώρα,
η ζωή είναι μικρή, μη χάνεις χρόνο
λες και δεν το ξέρω, δεν το βλέπω,
δεν το αισθάνομαι πως περνάει ο χρόνος,
ο καιρός, οι σκέψεις στο μυαλό μου,
εκτός αν οι φίλοι μου θέλουν να βλέπουν
κάτι διαφορετικό, κάτι δικό μου
που μέσα σε ένα νέφωμα πυκνό,
τώρα ελοχεύει, ή μήπως είναι η πίστη
ότι τα πράγματα ποτέ δεν είν' τα ίδια στη ζωή μας,
όχι δεν είν' τα ίδια,
αλλά χτίζεις τα όνειρα, τη ζωή,
μ' αυτά που έχεις κι όχι μ' αυτά που σου λείπουν
εκτός αν είσαι φύσει αισιοδοξος
κι όχι ευαίσθητη ψυχή σαν και του λόγου μου,
που ένιωσες ότι έδωσες κομμάτι ολάκερο
θυσία σε μια αγάπη μοναχή, κατατρεγμένη
κι ύστερα κρύφτηκες ξανά μες το λαγούμι σου,
γιατρεύοντας τις ανίατες πληγές σου.

Μέχρι το Σεπτέμβρη λεν οι φίλοι μου,
σου εύχομαι... το τι δεν έχει σημασία
εύχονται όμως και δίνουν πνοή και λόγο
σε πράγματα ανθρώπινα,
σ' ανάγκες πραγματικές, σε επιθυμίες
κι όνειρα που χουμε όλοι μέσα μας,
υποσυνείδητα πως αν δεν είσαι αναχωρητής
τότε αναζητείς να σαι μ' ανθρώπους
συμβατούς, ανθρώπινους κι αγαπημένους,
να νιώθεις αποδοχή και κατανόηση
να χουν γέφυρες χτισμένες μεταξύ των
κι όχι ορύγματα και βάραθρα να τους χωρίζουν,
να χουν Αγάπη τ' ακούς, Αγάπη κυριότερa
και νοιάξιμο και ενδιαφέρον κι έρωτα
γι' ό,τι τους έφερε μαζί και τους κρατάει.

Αυτή την ευχή μέχρι το Σεπτέμβρη,
με τις μπουνάτσες και τους καύσωνες,
με τη πόλη αδειανή και τους φύλακες
των συναισθημάτων πανταχού παρόντες,
να φανερώνονται μονάχα όταν τους καλείς
και θελήσεις να τους δεις ποιοι αλήθεια είναι,
να ναι η καρδιά ανεκτική και η ψυχή καθάρια
και τότε να πεις σαν έτοιμος από καιρό,
όπως λεν κι οι φίλοι μου
"ό,τι θες εσύ, αυτό να γίνει"...

(c) Marialena, 11.07.2018

Τ' Ουρανού Τ' Αστέρια

Να βάλω θέλω τ' αέρινο το φόρεμα
και ν' αντικρίσω τ΄ουρανού τ' αστέρια
να αφήνουν το ίχνος τους επάνω μου
καθώς θα βρίσκομαι ξανά στα δυο σου χέρια.

Μέρες της Άνοιξης ολάνθιστες σμιλεύονται
καθώς της φυλακής μου το κλειδί λέω το βρήκα
κι άνοιξα τη πόρτα με έναν ψίθυρο
γυρεύοντας του αγγίγματος τη γλύκα.

Και βρήκα στη ντουλάπα μου ένα φόρεμα
το φόρεσα για να χαρώ το πως το νιώθω
κι έτρεξα να σ' ανταμώσω αγάπη μου
γεμάτη από λαχτάρα κι από πόθο.

Να βάλω θέλω τ' αέρινο το φόρεμα
και ν' αντικρίσω στον ουρανό τ' αστέρια
όσο εσύ θα με κρατάς σφιχτά στο στέρνο σου
κι εγώ θα νιώθω σαν παιδί στα δυο σου χέρια.

Marialena, 31/03/2019 (Stargazed...)

Η γλύκα του φιλιού σου

Να γεύομαι στο σώμα μου

τη γλύκα του φιλιού σου

να με φιλάς γλυκά και τρυφερά

μα τόσο παθιασμένα,

αγέρα μου εσύ, σιμούν,

ερήμου γιε νομάδα
πλανεύτρας γης περιηγητή
δίχως σκοπό και χάρτη.

Να νιώθω στα δυο χείλη μου

τη γλύκα του φιλιού σου,
Θάλασσα να έχει το κορμί
Πυξίδα τη καρδιά μου
Χαραγματα στα στηθια μου
Πορείες του μυαλού σου,
Ταξιδευτή στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα
Σχεδίας ναυαγέ εσύ που ήλθες για να μείνεις.

Marialena (c) 26.06.2018

Ματωμενο Φεγγάρι

Ματωμένο Φεγγάρι, στερνό φιλί,
Πόνος στο στήθος που ξεπήδησε
Απ' τη καρδιά και ράγισε τα μάτια,
Αντικρύζοντας τούτο το Φεγγάρι
Τ' απόκοσμο, το μεταξένιο,
Απ' της νυχτιάς τη θολή ματιά
Ως της Σελήνης το αραχνοΰφαντο πέπλο,
Σε σκέφτομαι και αναριγώ
Σε ξορκίζω και πεθαίνω,
Κάθε φορά που αναπλάθω τη φενάκη μου
Κάθε φορά που η καρδιά αλλιώς χτυπάει,
Σκέφτομαι αναζητώντας το Κόκκινο Φεγγάρι
Χάνομαι καθώς το βλέμμα ψάχνει στον ορίζοντα,
Τη Ματωμένη Σελήνη δολοφόνε της Ψυχής μου
Ψάχνει που θα βρει να κρυφτεί απ' το κακό που έκανες,
Ρίχνοντας την αγάπη μου στα όρνια
Και κοροϊδεύοντας με που δεν κατάλαβα,
Ότι τόσο απροκάλυπτα με απαξιούσες
Φορώντας τις μάσκες της Αρετής και της Κακίας εναλλάξ,
Σαν να μουν το παιχνίδι σου
Σ' ένα στημένο έγκλημα,
Εκ προμελέτης.

Στο Ματωμενο Φεγγάρι απόψε κάνω σπονδη
Και εύχομαι να γιανω τις πληγές
Και να πετάξω σαν πουλί μακρυά απ' τη σκιά σου,
Να δω του Φεγγαριού το Φως να λάμπει ξανά
Και η ψυχή μου σαν ουράνιο τόξο,
Χρώματα να φοράει και να μην σκιαζεται
Απ' τον σκοτεινό Ουρανό σου.

(c) Marialena, 27.07.2018

Reassure Me

Reassure me with your smile

That the hurt is now gone

And what has been tormenting me

Is not really an issue of tomorrow?

I am playing with my mind obviously

And I’m looking for answers where

None of them is there for me,

You see I’m asking for your reassurance

That you are not the worst that ever happened to me

Loving you in such a fruitless way,

Loving you desperately because

I wanted you to be good in your own self

I desired for your commitment and support

And yet I gained only negligence and lies

Who cares for someone who is really loving you?

Reassure me with your hands holding mine

You know, the way lovers do

Spreading the warmth of their touch to each other

Making them understand that their love is real

Not a figment of my imagination,

Or a fairytale gone bad

Oh my Gosh, I’m shattered to pieces

Because you keep playing games with my mind

Knowing that there will never be another love

Like mine, to you or me,

Fuck, there will never be a treason cell opened

For keeping me slave to your love that I desired.

Reassure me with your kiss and sweet talk

The one that lovers share between the sheets

When they’re there for each other

Looking deep into their eyes

And feeling the sparkle of their souls

Ignite to connect them to the Universe

And beyond, if you know what I mean

Hold me tight, hold me close

And don’t even become the Monster

That devours every breath that I take, no,

Just be the Man who loves his Woman

From the heart and from the soul

Because he’s real to himself first

And then to the people he loves.

If I’m bullshitting you, reassure me,

Because silence speaks louder than words

I’m not asking for promises,

I’m not begging for a lie or another lie

I only want you to reassure me

That life can go on despite the exhaustion

And the let down in a conflicting relationship,

I can frankly say

That I don’t care about you anymore

Simple as that, yes I don’ t spare a thought

As long as you cannot ease my soul

And you cannot heal my aching heart

For all the hardships I’ve went through,

For better or for worse

Who’s to say, I’m not a prophet

Nothing but a simple human being

Longing for sharing the love I feel inside

With someone who’s loving me.

So please come on and reassure me

Before I lose my mind,

Or go insane because you never loved me enough

Or you never loved me for real

Ah… did you?

© Marialena, 27.02.2019 (shredding the pieces to one self…)

Μικρό Ερωτικό: Η Παράδοση

Ήθελα να σου παραδοθώ
δίχως λόγια,
δίχως λέξεις,
χωρίς δικαιολογίες,
ν' αφήσω τα ρούχα μου να πέσουν
και να μ' αποδεχθείς
έτσι όπως είμαι,
έτσι όπως γερνάω,
έτσι όπως νιώθω.

Και να ναι αυτό αρκετό για μας τους δυο
να μη χρειάζεται
ν' αποδείξεις τίποτα,
να πλάσεις παραμύθια,
να προσπαθήσεις,
αφού θα ήμασταν έτοιμοι
ο ένας για τον άλλον,
θα περιμέναμε να μας συμβεί
σα φυσικό επακόλουθο,
σα μαΐστρος,
σα της αγάπης μας απόδειξη.

Ήθελα να μ' αγκαλιάσεις ξανά
να με ζεστάνεις,
να με ησυχάσεις,
να με γαληνέψεις
και να σου παραδοθώ καρδιά μου
στο ξυπνητό μου όνειρο,
στο πόθο που μέσα μου φωλιάζει
στον έρωτα τον κυρίαρχό σου
για να πλανέψεις τις αισθήσεις μου,
να μου προσφέρεις τη χαρά
να μου αφήσεις τα κλειδιά
της ευτυχίας σου σε μένα.

Και να ναι αυτό αρκετό για εμάς τους δυο
η ένωση στο ίδιο το κρεβάτι,
η αγκαλιά και το δικό σου χάδι,
η εγκατάλειψη του ενός στον άλλον,
έτσι γεννιέται ο έρωτας ψυχή μου
με τη παράδοση,
με τη παραδοχή,
με τη παραίτηση,
όταν τα σώματα μαγνητικά ερθούν
σε χορό μυστικό,
σε φιλί ερωτικό,
σε ένωση.

(c) Marialena, 14.11.2018 (Dance me to the end of love...)

Κλεψύδρα

Κι άφησα να κυλήσουν οι μέρες αρώτηγα
σαν τα δάκρυα που τρέχουν καυτά
στο προσκεφάλι τα βράδια,
πριν ο ύπνος σφαλίσει τα βλέφαρα
κι η καρδιά βουβαθεί σιωπώντας.

Κι άφησα απ' τα χέρια μου πεταλούδες
να πετούν τριγύρω στο δωμάτιο
ζητώντας να βρουν χώρο να πεταρίσουν
και άνοιγμα να φύγουν λεύτερες
μακριά μου πια απαλλαγμένες από μένα.

Κλεψύδρα αναίμακτων συναισθημάτων
που στην αναστροφή συνέθλιβε τα πάντα
καταρρίπτωντας όποια λογική και κάθε ανάγκη για στοργή,
όσο ο χρόνος κάλπαζε ταχύς στο πέρασμά του
κι όσο κι εσύ απλά αδιαφορούσες για την αγάπη μου.

Γι' αυτό άφησα τα χέρια ανοιχτά να φύγεις
να ξεφύγεις τάχα απ' τον κακό σου εαυτό και τη συνήθεια
μα μέσα σου τα κουβαλούσες όλα,
ενώ αφήνοντας το χρόνο να κυλά προσπάθησα
να ξαναβρώ τον εαυτό μου στου φόβου μου τα μονοπάτια.

(c) Marialena, 05.02.2019 

Ο Χορός Της Βροχής

Θέλω να χορέψω μαζί σου στη βροχή
φαντάσου μας βρεγμένους
με τα ρούχα να νοτίζουν τα κορμιά μας
κι εμάς σαν τα χαρούμενα παιδιά
να μη μας νοιάζει,
ούτε να μας απασχολεί διόλου η βροχή
μονάχα τα κορμιά μας ν' αναζητούν
μαγνητικά το ένα τ' άλλο
σαν να φορούν φτερά και να πετούν
και να μην νοιάζονται για το νερό
που τρέχει πάνω τους και τα ποτίζει,
γιατί δε φτάνει η βροχή να τα χωρίσει
έτσι υγρά που ανταμώνουν μέσα κι έξω.

Θέλω να χορέψω μαζί σου στη βροχή
να μου κρατάς το χέρι
και να μου λες να μη φοβάμαι του καιρού
τα παράξενα τερτίπια,
γιατί είσαι εδώ να ζήσουμε τη τρέλα της στιγμής
του έρωτα το συναπάντημα
σαν τα φύλλα που κυλούν αδιάκοπα
όταν βρέχει και στροβιλίζονται
στις διαθέσεις του καιρού και της καρδιάς,
έτσι όμοια θέλω να μοιάζουμε φαντάσου
ανυπεράσπιστα θαρρώ σ' αυτό που νιώθω.

(c) Marialena, 06.02.2019 (dance me to the end of love...)

Ανάγκη Ο Έρωτας

 Man And Woman Painting by Steve K

Ανάγκη ανεξέλεγκτη είν' ο έρωτας
το σμίξιμο της σάρκας
ο χτύπος της καρδιάς που σε τρελαίνει,
το άγγιγμα Θεέ μου
και οι αισθήσεις που οξύνονται.

Να ζεις εκείνη τη στιγμή
το τώρα και το ύστερα
να εντυπώνονται βαθιά
μες τη ψυχή σου,
σαν τίποτε άλλο πιο σημαντικό.

Να νιώθεις το κορμί σου
να ριγεί και να αφήνεται
να παραδίδεται,
στου πάθους το τρελό χορό
και της μοίρας τα προδικασμένα.

Ανάγκη προαιώνια είν' ο έρωτας
στο μυαλό και το κορμί
η φλόγα να φουντώνει,
όταν σιμώνει το φιλί στα χείλη
και παραδίδεσαι στο πεπρωμένο.

(c) Marialena, 19.09.2018 (Love me tender, love me sweet, love me much and true...)

Απών

Κι όταν θέλησα ξανά να σ' αγαπήσω
ήσουν απών
απ' τη ζωή κι απ' τη ψυχή μου μέσα,
σαν το πουλί που πέταξε μακριά
σε μέρη ξένα,
αφήνοντας ξωπίσω του φωλιά παρατημένη.

Κι όταν θέλησα ξανά να σε αγγίξω
ήσουν απών
αφήνοντάς με μ' άδεια αγκαλιά
που με κενά και απουσίες
δε γεμίζει άλλο πια,
ενώ η ζωή είναι αλλού πια μακριά σου.

Κι όταν θέλησα να βρω απάγγιο σε σένα
ήσουν απών
πληγή πια μέσα που δεν έκλεισε ακόμα,
ναι τα χουν αυτά οι προδοσίες
κι οι ικασίες πως ξανά μπορώ να ζήσω
μια καινούργια ζωή χωρίς εσένα.

(c) Marialena, 24.01.2019

Αυτό το καλοκαίρι

Αυτό το καλοκαίρι που η βροχή νοτίζει τις νύχτες μας

Η καρδιά μου σπαράζει, καρδιά μου,

Μακριά σου δίχως το χάδι και τ’ άγγιγμά σου,

Δίχως το φιλί και το βλέμμα σου,

Δίχως την αίσθηση ότι είμαστε εδώ μαζί,

Να μοιραζόμαστε κομμάτια της ζωής μας

Μικρές χαρές, το τίποτα, το κάτι,

Καρδιά μου,

Αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να πορεύονται,

Να συμπορεύονται,

Η γέφυρα που τους ενώνει, η Αγάπη,

Αυτό το καλοκαίρι, το βρόχινο, το ανέλπιστο,

Το τόσο μοναχικό κι απόλυτο,

Το βασανιστικό,

Που τα τζιτζίκια ακούστηκαν μονάχα μια φορά

Και η κουβέρτα με συντροφεύει στο κρεββάτι,

Εσύ βρίσκεσαι τώρα πια μακριά,

Ρίχνοντας αλάτι στις πληγές,

Τις ματωμένες,

Που στη ψυχή μου άβυσσος βαθιά

Δε τις γιατρεύει

Γιατί δε θέλω να καλύψω το κενό

Με λόγια άδεια, μ’ αυτοκαταστροφή,

Με λυγισμένα απ’ τον πόνο σώματα.

Τώρα πια καταλαβαίνω πως πεθαίνουν οι νεκροί

Όταν η ζωή μεθοδικά τους έκανε

Να βλέπουν την έξοδο παρά το μονοπάτι,

Αδελφέ μου,

Τα βλέπω όλα πια ξεκάθαρα μπροστά μου

Και χαμηλώνω το βλέμμα,

Με πίκρα, με λαχτάρα, με δάκρυα στα μάτια,

Γιατί γίνομαι κι εγώ όπως αυτοί

Το βλέπω, το νιώθω το αισθάνομαι,

Αναζητώντας μιαν ανάσα, έναν ήλιο, ένα σύννεφο,

Να ρθει να με ζεστάνει,

Να μ’ αγκαλιάσει ανθρώπινα,

Ιδανικέ κι ανάξιε εαυτέ μου

Αυτό το καλοκαίρι που το κενό ορίζει το μέσα μου

Και σφίγγει τη καρδιά μου, καρδούλα μου,

Όσο κι αν βρέχει, όσο κι αν το μυαλό παιδεύει

Και παιδεύεται μονάχο στα σκοτάδια.

© Marialena, 25.06.2018