Ματωμενο Φεγγάρι

Ματωμένο Φεγγάρι, στερνό φιλί,
Πόνος στο στήθος που ξεπήδησε
Απ' τη καρδιά και ράγισε τα μάτια,
Αντικρύζοντας τούτο το Φεγγάρι
Τ' απόκοσμο, το μεταξένιο,
Απ' της νυχτιάς τη θολή ματιά
Ως της Σελήνης το αραχνοΰφαντο πέπλο,
Σε σκέφτομαι και αναριγώ
Σε ξορκίζω και πεθαίνω,
Κάθε φορά που αναπλάθω τη φενάκη μου
Κάθε φορά που η καρδιά αλλιώς χτυπάει,
Σκέφτομαι αναζητώντας το Κόκκινο Φεγγάρι
Χάνομαι καθώς το βλέμμα ψάχνει στον ορίζοντα,
Τη Ματωμένη Σελήνη δολοφόνε της Ψυχής μου
Ψάχνει που θα βρει να κρυφτεί απ' το κακό που έκανες,
Ρίχνοντας την αγάπη μου στα όρνια
Και κοροϊδεύοντας με που δεν κατάλαβα,
Ότι τόσο απροκάλυπτα με απαξιούσες
Φορώντας τις μάσκες της Αρετής και της Κακίας εναλλάξ,
Σαν να μουν το παιχνίδι σου
Σ' ένα στημένο έγκλημα,
Εκ προμελέτης.

Στο Ματωμενο Φεγγάρι απόψε κάνω σπονδη
Και εύχομαι να γιανω τις πληγές
Και να πετάξω σαν πουλί μακρυά απ' τη σκιά σου,
Να δω του Φεγγαριού το Φως να λάμπει ξανά
Και η ψυχή μου σαν ουράνιο τόξο,
Χρώματα να φοράει και να μην σκιαζεται
Απ' τον σκοτεινό Ουρανό σου.

(c) Marialena, 27.07.2018