Κλεψύδρα

Κι άφησα να κυλήσουν οι μέρες αρώτηγα
σαν τα δάκρυα που τρέχουν καυτά
στο προσκεφάλι τα βράδια,
πριν ο ύπνος σφαλίσει τα βλέφαρα
κι η καρδιά βουβαθεί σιωπώντας.

Κι άφησα απ' τα χέρια μου πεταλούδες
να πετούν τριγύρω στο δωμάτιο
ζητώντας να βρουν χώρο να πεταρίσουν
και άνοιγμα να φύγουν λεύτερες
μακριά μου πια απαλλαγμένες από μένα.

Κλεψύδρα αναίμακτων συναισθημάτων
που στην αναστροφή συνέθλιβε τα πάντα
καταρρίπτωντας όποια λογική και κάθε ανάγκη για στοργή,
όσο ο χρόνος κάλπαζε ταχύς στο πέρασμά του
κι όσο κι εσύ απλά αδιαφορούσες για την αγάπη μου.

Γι' αυτό άφησα τα χέρια ανοιχτά να φύγεις
να ξεφύγεις τάχα απ' τον κακό σου εαυτό και τη συνήθεια
μα μέσα σου τα κουβαλούσες όλα,
ενώ αφήνοντας το χρόνο να κυλά προσπάθησα
να ξαναβρώ τον εαυτό μου στου φόβου μου τα μονοπάτια.

(c) Marialena, 05.02.2019