Αμοιβάδα

Αμοιβάδα, φωτογραφία από users.kor.shc.gr

Κουράστηκα,
να 'μαι του ειδώλου
η ανεσταμμένη εικόνα,
σε έναν καθρέπτη παραμορφωτικό
της λογικής μου,
να μοιάζω πια σαν ξεφτισμένα αποφόρια
ενός σκιάχτρου,
που στέκει εκεί καταμεσής
για να τρομάζει,
μηδέ τα όρνια μα ούτε πια
και τη ψυχή του.

Κουράστηκα,
να αναπνέω από καλάμι μες το έλος
με τα ζωύφια να αποτελούν
της συντροφιάς μου
τα παράξενα παιχνίδια,
αυτή θα έλεγες ζωή σε κάποιον άλλον?
Σαν αμοιβάδα να μετράς τα κύτταρά σου,
μήπως σου λείψει κάποιο
από τη πρωϊνή αναφορά,
στον ακατανόμαστο, φοβικό,
εαυτό σου.

Κουράστηκα σου λέω
κι απύβδησα,
να ξεχωρίζω την ίρα από το στάρι
μες το μυαλό μου πάντα,
ενώ το έργο εκτυλίσσεται
δίχως το βασικό ερμηνευτή του,
σε μια συνέχεια χιλιοπαιγμένη
απίστευτα βαρετή κι ειπωμένη,
από το δεδομένο τέλος που
τα γράμματα πάλι ξανά
θα φέρουν.

Marialena, 17/6/2009

Δαμόκλειος Σπάθη

Κλείνομαι, μέσα στου μυαλού μου
τις πολύχρωμες εικόνες,
σαν σε παραίσθηση που υπήρχε από πάντα
στου τσίρκου μου
τις ανόσιες τις σκέψεις.

Κλείνομαι, μες σ' ένα κάστρο
των ιδεών οχυρωμένο,
μέσα σε πλέγματα αφανή
μα κι ορισμένα,
από τα τείχη που μονάχη μου εγείρω.


Damocles sword, image by http://g.astrology.com

Δεν είμαι εγώ του εαυτού μου ο σωτήρας,
μοιάζω να λέω αντικρύζοντας τον Ήλιο
είμαι η Δαμόκλειος η σπάθη
που με οργή επί της κεφαλής, κρεμάται,
σαν τη λεπτή γραμμή της ανοχής, περάσω.

Κλείνομαι, μες τον λαβύρινθο
με τον Μινώταυρο εμπρός μου,
ποιός θα νικήσει ουδώλως έχει σημασία,
αρκεί που ζω για να διαιωνίζω
ένα παιχνίδι που 'ναι απ' την αρχή, χαμένο.

Marialena, 16/6/2009

Όρνια

Black Vultures, image by jrscience.wcp.muohio.edu

Εμπρός λοιπόν ξεσκίστε με,
σάρκα ζεστή και ακόμα να ρέει
το αίμα ανάμεσα στα νύχια σας,
όρνια εσείς αρπακτικά,
ελάτε πάρτε το κομμάτι που ορέγεστε,
μην ωρωδείτε,
κοπίαστε,
ακονίστε τους κοπτήρες σας,
τα γαμψά σας ράμφη
και ορμίξτε.

Ένας άνθρωπος μόνος στην έρημο,
είναι ένα δέλεαρ αυτό, δεν λέω,
να περπατά κάτω από
τις ανελέητες ακτίνες του Φλογισμένου Δίσκου,
λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα ημιθανής,
να λοιπόν η ευκαιρία,
πετάξτε από πάνω του διερευνητικά
και στη κατάλληλη στιγμή,
επιτεθείτε του βαύναυσα,
ανελέητα, αμείλικτα.

Κι έπειτα, σαν αποτελειώσετε
το θεσπέσιό σας γεύμα,
αφήστε με να αποκάμω διαλυμμένος
από της ενθανάτιάς σας όρεξης
το φθονερό το ένστικτο,
είναι και αυτό μια μορφή ελευθερίας
το δίχως άλλο,
να ξέρεις πως κάποτε σημαίνει το τέλος
για όλα όσα παρυσφρείουν στο μυαλό
και προφέρουν ακατανίκητη λεία στα όρνια.

Marialena, 1/6/2009