Παραμιλητό

Βγήκα στο κρύο και στη λησμονιά

και σ' έψαχνα

μήπως στεκόσουν ασάλευτος εκεί

που σ' είχα αφήσει στο παραμιλητό μου,

ή αν τύχαινε ν' ακολουθήσεις 

τα βήματά μου

αναζητώντας σε μέρα και νύχτα

εκεί που κάποτε είχες ανθίσει.

Κάλυψα το λαιμό μου μη παγώσει

γιατί ο βοριάς δεν άφηνε περιθώρια

να βγω σαν πληγή που αιμορραγεί

για να μ' αναγνωρίσεις,

σκέψου μονάχα πως σχεδόν εξαϋλώθηκα

καθώς μέσα στ' αγιάζι κυνηγούσα σκιές

που έμοιαζαν ίσως κάποτε με τη δική σου

μέσα στο παραμιλητό μου.

Και περπατούσα κόντρα στο καιρό

και στην ανάγκη να σε βρω ξανά, 

εκεί που το μυαλό ήθελε να σ' εντοπίσει,

στις ατραπούς του ονείρατου 

μα και στης μοναξιάς τ' άσαλευτα τοπία,

ηρωϊκή έξοδος από τη σήραγγα 

που περπατάς μα ακόμα μέσα της είσαι,

όσο σε σκέφτομαι ξανά στο παραμιλητό μου.

(c) Marialena, 16/02/2019 

Η Χώρα Του Λευκού Και Του Γαλάζιου

Έκανα κύκλους, έκανα
και βγήκα από το γκρι
έστω για λίγο,
πήγα στη χώρα του λευκού
και του γαλάζιου
κι αναθάρρησα
κι είπα στον εαυτό μου
κοίτα,
υπάρχει ελπίδα αν το θες
υπάρχει κι άλλη ζωή
από αυτή που ξέρεις,
από αυτή που ζεις
και σε ορίζει.

Στη χώρα του λευκού
και του γαλάζιου
πήρα τον ήλιο αγκαλιά
και πορεύτηκα,
είδα τη θάλασσα παντού
κι αγαλλίασα,
τι θέλει ο άνθρωπος
για να ναι ευτυχισμένος
θε τη γαλήνη μέσα του
και το χαμόγελο να διαγράφεται
στο πρόσωπό του,
θελει ανθρώπους γύρω του ευτυχείς
και την αυτάρκεια του εδώ και τώρα.

Και γύρισα σπίτι γεμάτη
απ' τη γλυκειά κούραση του ταξιδιού
στη χώρα του λευκού
και του γαλάζιου,
μα παρά το κρύο και τη προσπάθεια
επέστρεψα χαρούμενη
και γεμάτη,
που τα κατάφερα έστω για λίγο
να βρεθώ αλλού
μ' άλλους ανθρώπους γύρω μου
και άλλη λαχτάρα μέσα μου.

(c) Marialena, 26.11.2018 (the long and winding road...)

Ενύπνιον

Κοιμησου κόρη όμορφη

Προικιά να σου χαρίσω, 

Θε να σου πλέξω στα μαλλιά

Τ' άστρα της Οικουμένης, 

Λουλούδια νυχτολουλουδα

Π' αρώματα σκορπίζουν,

Θα τα κρατώ στα χέρια μου

Μέχρι να σ' ανταμώσω.

Κοιμήσου κόρη όμορφη,

Όνειρα να σε ντύνουν

Από εκείνα π' αγαπώ

ως τα δικά σου μαθια, 

Κόρη μου εσύ μονακριβη

Και πολυχρονεμενη,

Θα σε κρατήσω αγκαλιά

Εδώ μες τη καρδιά μου...

Marialena, (c) 28.06.2022 

Real Love

I'm lying in my bed and looking at your pillow
things have changed
and nothing seems to matter anymore.
Where's the shape of your head carved,
the smell of your hair in the linings
where are you when I need you
to be there for me,
to catch me when I fall and
when I need to find shelter in your arms.

Tell me where all the love has gone
now that you are present only in my mind
and when friends tell me how nice you behave
while I can still recall all the misery I went through
because of you.
People talk and make stories in case of another chance
they speak and know nothing at all,
they seem to ignore where the real love has gone
when everything goes wrong in a suicidal affair
where nothing makes sence
except from the love that we had for each other.

Real love is when your pillow fills up
with your body lying down on the bed
when we are there for each other
and not living at the expence of one another,
it all about the strength you find to carry on
even when the skies aren't blue anymore
and the going gets tougher,
but you don't give up and you don't give in
to your self destruction and your weaknesses.
Real love is when you hold hands
and you don't let them go no matter what
because you care for each other
and you don't want to jeopardise
all the things that you have made real,
the chemistry, the magic, the support,
yes that's what real love is all about
and a good laugh to share often
along with memories that will last you for a lifetime.

(c) Marialena, 19.02.2019 (real love where do we come from, real love lead the way...)

Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου

Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου απόψε,
κρύο και βροχή στο παραθύρι μου
έχει χειμώνα ακόμη έξω
και στη καρδιά το μάγκωμα
αυτή η ανάμνηση,
το απωθημένο πες,
μαζί με τα χαιρετίσματα που στέλνεις
με φίλους μας κοινούς όταν τους δεις
κι εγώ να ματώνω
να πονάω ακόμα πολύ
να κλαίω στα κρυφά από συγκίνηση,
για τα χρόνια που χάθηκαν
για τον έρωτα που έλιωσε
σα χιόνι στη πρώτη ηλιαχτίδα.

Όχι για σένα που βουρκώνεις
όταν με σκέπτεσαι,
έχασες μια καρδιά που σ' αγάπησε,
έχασες το κορίτσι σου
εμένα που με ποδοπάτησες
μέσα στα σκοτεινά σου μονοπάτια
γιατί πες μου γιατί
μα απάντηση δε θα πάρω από σένα
ούτε από μένα όσο κι αν το ψάχνω,
αν ήθελες μπορούσες να μασταν αλλιώς
αγαπημένοι μαζί, ξεκάθαροι,
όχι μπλεγμένοι στο μίτο της Αριάδνης
στο Λαβύρινθο
με τον Μινώταυρο να μας κατασπαράσσει
κι ό,τι άφησες να το πάρω πια μαζί μου
και να το γλύφω σαν σκυλί να γιάνει.

Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου απόψε
τρέμω που αύριο θα είμαι πάλι μόνη
και όσο κι αν το απέφευγα μαζί σου
να ελπίζω,
ήθελα πάντα ν' ακούσω τη γλυκιά κουβέντα
το "είσαι η γυναίκα μου",
αυτό το "Σ' αγαπώ"
που βγαίνει απ' τη καρδιά
στα ξαφνικά,
όχι επειδή αύριο θα ναι γιορτή τάχα
για τους ερωτευμένους,
αλλά γιατί το νιώθεις και το λες
και το εκφράζεις με κάθε ευκαιρία
όταν σε κατακλύζει,
όταν στη τελική αυτό μετράει να το πεις
όχι μονάχα σε γιορτές, αλλά και κάθε μέρα!

(c) Marialena, 13.02.2019 (hello again...)