Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου

Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου απόψε,
κρύο και βροχή στο παραθύρι μου
έχει χειμώνα ακόμη έξω
και στη καρδιά το μάγκωμα
αυτή η ανάμνηση,
το απωθημένο πες,
μαζί με τα χαιρετίσματα που στέλνεις
με φίλους μας κοινούς όταν τους δεις
κι εγώ να ματώνω
να πονάω ακόμα πολύ
να κλαίω στα κρυφά από συγκίνηση,
για τα χρόνια που χάθηκαν
για τον έρωτα που έλιωσε
σα χιόνι στη πρώτη ηλιαχτίδα.

Όχι για σένα που βουρκώνεις
όταν με σκέπτεσαι,
έχασες μια καρδιά που σ' αγάπησε,
έχασες το κορίτσι σου
εμένα που με ποδοπάτησες
μέσα στα σκοτεινά σου μονοπάτια
γιατί πες μου γιατί
μα απάντηση δε θα πάρω από σένα
ούτε από μένα όσο κι αν το ψάχνω,
αν ήθελες μπορούσες να μασταν αλλιώς
αγαπημένοι μαζί, ξεκάθαροι,
όχι μπλεγμένοι στο μίτο της Αριάδνης
στο Λαβύρινθο
με τον Μινώταυρο να μας κατασπαράσσει
κι ό,τι άφησες να το πάρω πια μαζί μου
και να το γλύφω σαν σκυλί να γιάνει.

Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου απόψε
τρέμω που αύριο θα είμαι πάλι μόνη
και όσο κι αν το απέφευγα μαζί σου
να ελπίζω,
ήθελα πάντα ν' ακούσω τη γλυκιά κουβέντα
το "είσαι η γυναίκα μου",
αυτό το "Σ' αγαπώ"
που βγαίνει απ' τη καρδιά
στα ξαφνικά,
όχι επειδή αύριο θα ναι γιορτή τάχα
για τους ερωτευμένους,
αλλά γιατί το νιώθεις και το λες
και το εκφράζεις με κάθε ευκαιρία
όταν σε κατακλύζει,
όταν στη τελική αυτό μετράει να το πεις
όχι μονάχα σε γιορτές, αλλά και κάθε μέρα!

(c) Marialena, 13.02.2019 (hello again...)