Μονεμβάσια

Αγάπη, του πελάγου εσύ γλυκιά αρμύρα

Στο σώμα, στη ψυχή μου πάντα νοτισμένη

Στ’ απόκρυφα τα βράχια με σουγιά

Χάραξα μυστικά τ’ αρχικά σου

Για να θυμίζει τάχα στους αιώνες

Τη ματαιότητα του Έρωτα,

της Νιότης τα σκιρτήματα

και τις πέτρες που διαβήκαμε μαζί,

για να σε συναντήσω.

Στον Ήλιο, τον αδέκαστο κριτή,

Παίξαμε σαν το Προμηθέα με το πυρ

Και αφήσαμε κομμάτια μας στα τείχη

Θυμάσαι άραγε τι λέγαμε εκεί

Αγνάντα στα νερά, στα σκαλοπάτια αντάμα

Εσύ κι εγώ στα μάτια κοιταζόμασταν

Ζώντας για πρώτη μου φορά ,

Τον Έρωτα όπως ποτέ δεν είχα ξαναζήσει

Στου Κάστρου μέσα τα κρυφά τα μονοπάτια.

Αγάπη, του πελάγου εσύ αέναε πόθε,

Μου δωσες χρώμα στο φιλί

Και στήριγμα στο χέρι για ν’ ανέβω

Στη κορυφή του Βράχου ν’ αγναντέψω

Την απεραντοσύνη σου απ’ την Αγιά Σοφιά

Φτιαγμένη μ’ όνειρα και στεναγμούς συνάμα

Και στου Χριστού την εκκλησιά να προσκυνήσω

Δοξάζοντας τη τύχη μου που βρέθηκα εκεί,

Πλάση εσύ ξεχωριστή, Μονεμβασιά μου!

© Marialena, 06.06.2018 (08.04.10 Μονεμβασιά, Μέχρι να σε συναντήσω…)