Requiem

Πονάει το στήθος απ’ του μυαλού τα καταστροφικά παιχνίδια

Στου πόνου του ατελείωτου τα φθονερά σενάρια βαριοχτυπά

Η καρδιά και η ψυχή λιποψυχά και αρρωσταίνει.

Η τελική η λύση, το τέλος του μαρτυρίου θα δοθεί

Με αυτόχειρα το ίδιο σου το σώμα

Για να μην πάρουν το προνόμιο αυτοί που αποφάσισαν για σένα.

Μα δεν τολμάς να ομολογήσεις την ευθύνη των πρακτέων σου

Ή να σκεφθείς ένα εναλλακτικό σενάριο στη τιμωρία σου

Για να γλυτώσεις την αιώνια καταδίκη.

Να χαθείς θες, για να τελειώσει η κατάρα που σου ρίξανε

Παιδί ακόμα με το χαμόγελο στα χείλη, παιδί

Τόσο ανύποπτο και ανυπεράσπιστο που ήσουν.

Παιδί που σου φορτώσανε το προπατορικό αμάρτημα

Και σε κατέστησαν δέσμιο της δυστυχίας τους

Κι εσύ, υπάκουσες και το δέχτηκες πληρώνοντας το τίμημα.

Τι κι αν ήθελες να αγαπάς για να λες ότι υπάρχεις

Για να πιστεύεις ότι αξίζει να υπάρχεις με σκοπό και νόημα

Όχι να βολοδέρνεις σαν ένα φάντασμα του εαυτού σου μόνο.

Τι θα κάνεις άραγε, θα υποκύψεις στη λαιμητόμο που ετοιμάζουν

Ή θα χαραμίσεις τη ζωή σαν ένα τίποτα

Κάνοντας την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου στο μυαλό σου.

Ή σαν τον Οιδίποδα που έβγαλε τα μάτια του για να δει

Κι έγινε έρμαιο της τραγικής του μοίρας

Ο Οιδίπους τύραννος, εσύ κι αυτός συνάμα.

© Marialena, 01.03.2016 (what is the point in living)

 image from:www.masterchoraleofsouthflorida.com/wp/mozarts-requiem