Αμάλγαμα Ψυχής

Image from http://images2.layoutsparks.com/1/142535/book-soul-silver-rose.jpg

Είπα να φτιάξω ένα αμάλγαμα ψυχής
και θεϊκής πνοής σταλιά να του προσφέρω,
για να το δω να μου σαλεύει ζωντανό
και στα κρυφά καμάρι να το έχω.

Μα στη πορεία μέσα στη βοή
εξέχασα αγάπη να του δώσω,
τόση όση θα ήταν αρκετή
στα πόδια να σταθεί να περπατήσει.

Κι έμεινε το αμάλγαμα ψυχής
ιδανικό στα βάθη των αιώνων,
δίχως να στρέψει το βλέμμα κατά γης
καθώς αέρινο έστεκε μα και εξαϋλωμένο...

Marialena, 3/11/2011

Επέτειος

Tender lovers, image by http://oneartistlife.files.wordpress.com

Ήθελα να σου πω "χρόνια πολλά"
και να χαρώ μαζί σου
στη γιορτή που θα έκανα για σένα,
γιατί η αγάπη γιορτάζει
στα μικρά και εξανθρωπισμένα.

Ήθελα να σ' ανάψω ένα κερί
για να το σβήσεις
λέγοντας ευχές κι επιθυμίες,
και να σε δω να μου χαμογελάς
με το χαμόγελο της ευτυχίας.

Ήθελα να έλθει πάλι η στιγμή
που θα γιορτάζαμε τις επετείους,
επαίτης τώρα μιας αγάπης δανεικής
με συγκεκριμένες ημερομηνίες,
φαντάσματα και Ερινύες.

Ήθελα, πόσο ήθελα ξανά
να κάνουμε έρωτα σε πρώτη ευκαιρία,
γιατί θα γιόρταζες εσύ κι εγώ μαζί
ανείπωτες στιγμές ευδαιμονίας,
λαχτάρας, τρυφερότητας και μνήμης αιωνίας...

Marialena, 10/10/2011

Ο άνθρωπος δίχως σκιά

Image by madebyparker.com

Ο άνθρωπος δίχως σκιά,
μια μέρα δίχως ήλιο
που περπατάς στα σκοτεινά,
και πίσω σου δεν βλέπεις.

Αυτή είμαι εγώ παράτολμα,
σαν θρόισμα του ανέμου
να περπατώ μοναχικά,
κι αγάπη να μην βρίσκω.

Σαν άνθρωπος δίχως σκιά,
να νιώθω τη μορφή μου
για να διασχίζω σιωπηλά,
πορεία άνευ πυξίδας.

Κι αν θα με δεις,
μη μου μιλάς, μην τύχει και κοιτάξεις,
γιατί θα εύχομαι βαθιά
σώμα να μην διακρίνεις.

Ο άνθρωπος δίχως σκιά,
θα μαι ευθύς μπροστά σου
μα θα με βλέπεις στα κρυφά,
να ζω και να ανασαίνω.

Marialena, 28/9/2011

Βέλη του Έρωτα

Arrows of love, image by virgorising101.files.wordpress.com

Βέλη του Έρωτα,
Σπαθιά με κοφτερές λεπίδες
Σωπάστε πια,
Σιγήστε τώρα εμπρός μου!
Τώρα που στέκετε τρανά
Καλά ακονισμένα,
Η λάμψη σας καραδοκεί
Το φως σας τρεμοπαίζει,
Βέλη του Έρωτα εσείς
Ωσάν Δαμόκλειος Σπάθη,
Μην τύχει και μισέψετε
Τον στόχο που θα βρείτε,
Γιατί η καρδιά σαν λαχταρά
Θα σας καλέσει ξαφνικά,
Πάνω της να ριχτείτε
Κι ας την πληγώσετε με μιας,
Πόνος θε να ναι μόνο,
Από εκείνους που η καρδιά
Ξέρει κι αναγνωρίζει,
Όχι σαν θάνατος αργός
Ούτε σαν καταιγίδα,
Μα σαν το μέλι το γλυκό
Θα μοιάζει η λαχτάρα,
Σαν του φιλιού το άγγιγμα
Το θρόισμα του Ανέμου
Και σαν το ρίγος πυρετού
Που κρύβει η Αγάπη.
Εμπρός λοιπόν γενναίοι μου
Βέλη του Έρωτά μου,
Ορμήστε μες τη μάχη σας
Νικήστε όλους τους φόβους,
Μη τύχει και λυγίσετε
Μη λάχει να χαθείτε,
Μα αν διαλέξετε ξανά
Του Χάους τη Συμπόνοια,
Τότε θα πει πως μέχρι εδώ
Το δρόμο τον αδιάβατο,
Πήρατε για να ρθείτε
Βέλη του Έρωτα, παιδιά,
Του Μένους και της Τρέλλας.

Marialena, 20/9/2011 (once upon a time…)

Πάψε καρδιά μου

Image by http://teleburst.files.wordpress.com/2011/02/bleeding-luv.jpg

Πάψε καρδιά μου να πονάς
πάψε να ζεις στον πόνο,
εσύ μόνον αγάπησες
σ' αυτό έφταιξες μόνο,
πάψε να συλλογίζεσαι
πάψε να αναρωτιέσαι,
γιατί δυο άνθρωποι ξανά
γίνονται άγνωστοι με βιά
όσο βαδίζουν μόνοι,
το μετερίζι το στερνό
του χωρισμού το απόκρυμνο,
το αιματοχαραγμένο.

Πάψε καρδιά μου να θρηνείς
απόψε που έμεινες στης γης
το χώμα τ' άγιο, ξένη,
τις Μοίρες έλεγες θαρρείς
πως θα περνούσες για να βρεις
σκοπό μες τη ζωή σου,
μα εκείνες σε ξεγέλασαν
σε έπαιξαν, σε μπέρδεψαν,
για να γνωρίσεις της ζωής
τον Κάτω Κόσμο, έτσι,
να αναγνωρίσεις σαν καείς,
το τραύμα που αιμοραγγεί
όσο η πληγή δεν κλείνει.

Πάψε καρδιά μου να χαρείς,
αύριο ο ήλιος θα φανεί
να λάμψει τη θωριά του
και συ θα κλαις πάλι ξανά,
θα έχεις ανάμνηση παλιά
να φέρνεις στο μυαλό σου
τόσο παράλογο κακό,
μην είναι τάχα ξαφνικό
ετούτο που σε βρήκε,
μην κοροϊδεύεσαι άδικα
αλίμονο στα δάκρυα
που έχυσες στο χώμα,
μα της αγάπης μαχαιριά
βλέπω να σε χαράσσει
πάψε καρδιά μου τώρα πια
του έρωτα η σαϊτιά
ίσως να σε λαβώσει,
κάποτε που η θολή ματιά
θα γίνει πάλι αστροφεγγιά
κι άστην να σε πληγώσει.

Marialena, 19/9/2011

Το ταξίδι του Οδυσσέα

Όλη μας η ζωή
ένα κακόγουστο αστείο,
ένα γιατί και ένα αντίο
που δεν ειπώθηκαν ποτέ,
εκεί που ο δρόμος πια στενεύει
και το κακό παραμονεύει,
όταν θα τρέξεις να κρυφτείς.

Όλη μας η ζωή
μια ανάσα από το ψέμα,
χρώμα βαθύ όπως το αίμα
που κάποτε είχες ορκιστεί,
ότι η αγάπη θα νικήσει
κι πως μαζί θα μας κρατήσει,
πέρα απ' την ηχώ της ενοχής.

Όλη μας η ζωή
σαν του Οδυσσέα το ταξίδι
που όμως δεν έχει τελειωμό,
προορισμός τετελεσμένος
με ήρωες συντεταλμένους
για να πορεύονται μακριά,
μόνοι και με θολή ματιά.


Image from www.sikyon.com/Mykinai/images/odysseus_serene.jpg

Marialena, 9/9/2011

Κουνελίνα

Στην αγκαλιά μου σε κρατώ γλυκό μου πλάσμα,
σαν το παιδί που θα κρατούσα
τόσο ανάλαφρα και τόσο τρυφερά,
μικρό μου λούτρινο κουκλάκι.

Σε βάφτισα με ένα όνομα τυχαίο
όταν σ' αντίκρισα σαν γιορτινό δωράκι,
"Κουνελίνα" σε είπα και σ' αγάπησα
γιατί ήσουν δώρο εκλεκτό του έρωτά μου.

Καθώς σ' έπαιρνα αγκαλιά τα κρύα βράδια
και έπαιζα μαζί σου σαν μωρό,
ήταν γιατί μου θύμιζες πόσο όμορφη
είναι η παιδική ψυχή σαν ξεπροβάλλει.

Μα όταν σε έψαχνα τόσο καιρό μετά,
σ' είχα στη σκέψη μου σαν θησαυρό χαμένο
μου έλειπε βλέπεις το παιχνίδι μου αυτό,
αλλά κι η αγάπη που είχα νιώσει για εκείνον.

Και να που ήλθες ξανά μες τη ζωή μου,
σαν κάτι ανάμεσα στο πριν και το μετά μου,
μικρή κουκλίτσα που σε καλούσα στα όνειρά μου
και σου ζητούσα να προσέχεις τον "μπαμπά" σου...

Marialena, 17/8/2011 (γι' αυτό το "κάτι" που τα κανε όλα ωραία)

Χρώματα στο δείλι

Ηλιοβασίλεμα στον Κόλπο της Αιδηψού, photo by Marialena, 2011

Στους ήχους του καλοκαιριού
στα χρώματα στο δείλι,
στα κύματα που σκαν γλυκά
σαν να σε νανουρίζουν,
εκεί σε ψάχνω να σε βρω
εκεί σ' αναζητάω,
εκεί που κάθε νύχτα σαν σκιά
έρχεσαι στα όνειρά μου.
Και γίνεσαι ολόγραμμα,
εικόνα στα σκοτάδια
ένα άγγιγμα που λαχταρώ
και ψάχνω την υφή του,
καθώς περνάει ο καιρός
και μακριά μου είσαι,
κι αν σε καλώ στη μνήμη μου
τι κι αν δεν σ' αφήνω,
να ξεμακρύνεις απ' τον νου
να πάψω να πονάω,
που μήνες πέρασαν θαρρώ
με τραύμα που δεν κλείνει
και εκεί που όλα ηρεμούν,
έρχεσαι στη καρδιά μου
και πέπλο ρίχνεις φθονερό,
μέχρι να βγει ο ήλιος
να πάρω δύναμη ξανά,
για να σε βρω κοντά μου
εκεί που θα θελα πολύ,
να ήσουν δίχως άλλο...

Marialena, 1/8/2011

Τα Κόκκινα Παπούτσια

Shoes4 image by queenofthemadhouse.blogspot.com

Τα κόκκινα παπούτσια θα φορέσω
Εκείνα που τα φύλαγα καιρό,
Να βγω μες τη βροχή να περπατήσω
Για να σου πω το πόσο σ’ αγαπώ

Τα κόκκινα παπούτσια μου θα βάλω
Σαν λυχνοστάτες να φέγγουν στη νυχτιά,
Όταν με βήματα θα έχω να μετράω
Τα χρόνια που έφυγαν σαν κάστρο στο βοριά

Και ύστερα θα τα κρατώ στα χέρια
Τα κόκκινα παπούτσια που φορώ,
Γιατί στα σκαλοπάτια σου θα μείνουν
Να σου θυμίζουν το πόσο σ’ αγαπώ

Κι ας περπατάω ξυπόλυτη στους δρόμους
Κι ας με νοτίζει το κρύο στο κορμί,
Εγώ εσένα αγάπησα με πάθος
Να το θυμάσαι με κάθε αφορμή

Marialena, 19/5/2011 (σαν ρεμπέτικο τραγούδι…)

Wishing On A Star

Wish Upon A Star, image by poundingheartbeat.com

Υπάρχουν φορές που εφευρίσκουμε
Ήρωες τραγικούς να υποδυθούμε
Πλάσματα μυθικά που ζωντανεύουν τάχατες,
Έτοιμα να αποκτήσουν σάρκα και οστά
Για να μας κατατροπώσουν
Σε κάθε βολική ευκαιρία και να νικήσουν,
Μια ψυχή που έχει την ήττα ως ταυτότητα
Και την οδύνη της απώλειας για τάμα.

Ω, ναι εκεί που ο ήλιος ανατέλλει
Βλέπεις το χαμηλό βαρομετρικό να πλησιάζει
Και δεν φυλάγεσαι απ’ του καιρού τις αλλαγές,
Μήτε απ’ της διάθεσης το αιώνια τρενάκι του τρόμου
Που σε προσκάλεσε κάποτε να ανέβεις
Στα βαγόνια του και τόσο πολύ σου άρεσε,
Ώστε να μην θελήσεις έκτοτε
Να το εγκαταλείψεις

Ευχή σε ένα αστέρι λοιπόν, σαν ικεσία ή σαν θυσία,
Σε έναν άγνωστο θεό που δεν πιστεύεις
Μήπως με αυτή τη προσφορά σε λυπηθεί
Και σε λυτρώσει απ’ της καρδιάς τα πάθη,
Τουλάχιστον είσαι ζωντανός για να μοχθήσεις
Να απαλλαγείς από τη καταιγίδα στο μυαλό
Ή θα ήταν σαφώς καλύτερα σαν τον Εσταυρωμένο,
Να αναληφθείς εις τα ουράνια για να γλυτώσεις!

Marialena, 2/5/2011

Σαββατόβραδα

Loneliness, image by jossphoto.com

Τα ένιωσες ποτέ τα Σαββατόβραδα,
να έρχονται ξανά να σε στοιχειώσουν
όταν μονάχη βολοδέρνεις μ' ένα τίποτα
και όλα στο μυαλό να ζωντανεύουν?

Τα ένιωσες ποτέ τα Σαββατόβραδα,
να ντύνονται στης μοναξιάς το χρώμα
άδεια και πένθιμα θαρρώ απόβραδα
την απουσία σου να υπενθυμίζουν.

Τα ένιωσες λοιπόν, όπως εγώ,
με μια θλίψη στη ματιά ζωγραφισμένα
δεν μοιάζουν πια μ' αυτά που ζούσα μέχρι χθες
με εσένα πλάι μου να αλλάζεις τη ζωή μου.

Marialena, 3/4/2011

Φτερά Ελευθερίας

Sad Angel Wings Woman, image by layoutsparks.com

Μέσα στης πόλης τα στενά
Έχασα τη μορφή σου,
Έψαχνα μια εικόνα σου
Το αποτύπωμά σου,
Μα ήταν μάταιο εξ αρχής
Της Μοίρας το παιχνίδι,
Αφού μονάχα εμείς οι δυο
Ξέραμε την Αλήθεια,
Πως δυο σώματα ξανά
Ποτέ δεν γίνονται Ένα,
Αν δεν αφήσεις κατά γης
Όσα δεσμά σε δένουν.

Κόψαμε τις φτερούγες μας
Χαμήλωσε το βλέμμα,
Το βάδισμα έγινε συρτό
Απ’ όλα μας τα λάθη,
Για να μην δούμε ορίζοντα
μήτε ουρανού την άκρη,
Και έξαφνα ο νους αναστηθεί
Από τον Τάφο μέσα,
Ξυπνήσουμε λεύτεροι με μιας
Χωρίς να αντιληφθούμε,
Πως τα φτερά στις πλάτες μας
Πάντοτε εκεί βρισκόταν.

Μέσα στης πόλης τα στενά
Χάνομαι κάθε βράδυ,
Για να με βρει ο Αυγερινός
Να λέω το όνομά σου,
Σαν της νυχτιάς η αστροφεγγιά
Κοντά σου δεν με φέρνει,
Αφού αγάπη μου γλυκιά
Είδα στα όνειρά μου,
Ότι με τις φτερούγες σου
Μακριά μου πια εχάθης,
Τουλάχιστον πέταξε ψηλά
Και νιώσε ελευθερία…

Μαριαλένα, 23/03/2011

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Χωρίς εσένα πλάι μου
Πες μου που να ακουμπήσω
Να γείρω μες τη σιγαλιά
Να ακούσω τη πνοή σου
Καθώς έμοιαζε τάχα μέχρι χθες
Που σε είχα στην αγκαλιά μου

Χωρίς εσένα μάτια μου
Πες μου τι θα απογίνω
Να μη χτυπάει η καρδιά
Για σένανε μονάχα
Να βλέπω γύρω μου παντού
Σκιές με τη μορφή σου

Χωρίς εσένα η ζωή
Μοιάζει να είναι άδεια
Αφού μια νύχτα ξαφνικά
Δεν έφερε τον Ήλιο
Πήρε και την αγάπη μου
Κομμάτια να την κάνει

Χωρίς εσένα πλάι μου
Πες μου που να ακουμπήσω
Να γείρω μες τη σιγαλιά
Να ακούσω τη πνοή σου
Καθώς έμοιαζε τάχα μέχρι χθες
Που σε είχα στην αγκαλιά μου

Μαριαλένα, 23/03/2011

Ονειροπόλα Θλίψη

image by Marialena, (c) 2010

Δεν έχασα πολλά, μονάχα εσένα,
Που ήσουν ο κόσμος μου ολάκερος
Για όσο θέλησα να ζω με αυταπάτες,
Πως τάχα υπάρχει η ευτυχία στη ζωή μας,
Υπάρχει άραγε, μπορεί, θέλω να το πιστεύω,
Ακόμα τώρα που σαν να ξεγλίστρησες
Μες της νυχτιάς τη στράτα και εχάθης,
Από της αγκαλιάς μου την απέλπιδα στοργή
Κι ονειροπόλα θλίψη.

Και τώρα ξανά στο μετερίζι που ορίζουν
Οι άνεμοι και οι φωνές της συνειδήσεως
Που θαρρώ πως με καλούν να επιλέξω,
Ένα τέλος, ή μια αρχή που να ανατρέπει
Τις κραυγές τους στο Επέκεινα.

Ιδού η πίθος των Δαναϊδων
Και ο Προμηθέας Δεσμώτης στου Καυκάσου
Τις πλαγιές τις ανεμοδαρμένες,
Να με κοιτούν με μάτια απλανή
Και να κραυγάζουν ξέπνοα,
Για του έρωτα τις αμυχές που γίνονται
Εγκάρσιες πληγές πέρα ως πέρα,
Σαν τις αφήσεις δίχως φροντίδα
Και δίχως αφορμή να τις γιατρέψεις.

Marialena, 11/3/2011