Απόψε, τα μάτια θε να κλείσω
τη φαντασία να σφαλίσω
και τη σιωπή να αγκαλιάσω
με τρυφερή αποδοκιμασία,
μιας και στα κόντρα ρεύματα
ποτέ μου δεν κολύμπησα,
ούτε για σένα θα ευχόμουν κάτι τέτοιο.
Απόψε, καθώς θα ψάχνω τον ουρανό
για σημάδια εφήμερα του αύριο,
θα αναζητώ μες το σκοτάδι
εκείνον τον διάττοντα αστέρα
που με την πτώση του στη γη,
θα αποκαλύψει την αλήθεια
στους αποδοκιμάζοντες σκεπτόμενους.
Απόψε, δεν είναι ημέρα ούτε νύχτα,
μα λυκόφως που σε προκαλεί
να δεις, να αγγίζεις και να νιώσεις,
τι ακριβώς, δεν ξέρω
μην με ρωτάς,
τις απαντήσεις θα τις δώσεις
εσύ και μόνο προς τον εαυτό σου.
Marialena, 11/1/2008
Αναρτήσεις
Εκτός από το έξοχο ποίημα σου, όπως συνήθως, ας μου επέτρεπες κάτι για το μότο στο Twitter που αναφέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η εναλλαγή συναισθημάτων είναι ωραίο πράγμα γιατί, άνθρωποι είμαστε τελικά, όχι ρομπότ ορθολογικά. Η σκοτεινή πλευρά μας υπάρχει και έχει κι αυτή δικαίωμα να συνυπάρξει μαζί με τη φωτεινή. Έτσι διαμορφώνεται το ρομαντικό άτομο που είναι η επανένωσή του από τον κατακερματισμό του που προήλθε από τον ορθολογισμό.
Καλημέρα σου!
Καλησπέρα Δημήτρη, μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου και συμφωνώ όπως θέτεις την άποψή σου, μόνον που σε προσωπικό επίπεδο η εναλλαγή των συναισθημάτων έχει να κάνει όχι τόσο με τον όποιο ρομαντισμό, αλλά με την ανάγκη έκφρασης και εξωτερίκευσης βαθύτερων συναισθημάτων, που όπως λες και εσύ, ο ορθολογισμός συχνά δεν επιτρέπει να εκφραστούν με τη δυναμική που τα χαρακτηρίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφή