Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Χρυσή Βροχή

Έχω ξεχάσει πως είναι τα μάτια σου,
και πόσο υγρά κοιτούσαν προς το άπειρο,
έχω ξεχάσει πως τα βρεγμένα σου μαλλιά
έσταζαν,
καθώς σταγόνες κύλαγαν στο αντρίκιο
μέτωπό σου,
έχω ξεχάσει πως ήταν το χάδι μου
στο μάγουλο
και το φιλί στο στόμα,
εκείνο το δειλό, το παιχνιδιάρικο,
που δίνεις όταν θέλεις να
γευτείς την ομορφιά στα χείλη σου.

Έχω ξεχάσει πως μοιάζει να με παίρνεις
αγκαλιά
για να κουρνιάσουμε στο ίδιο το κρεβάτι,
μετά του έρωτα τα πιο γλυκά ταξίδια
που κάναμε εσύ και εγώ αντάμα
κι έπειτα μες τη γαλήνη τα κορμιά
να ησυχάζουν,
έχω ξεχάσει της φωνής σου τη χροιά
και το χαμόγελο να σκάει σαν το φεγγάρι,
έτσι είναι αυτά τα πράγματα θα πεις
όταν πάψεις να ακούς,
της μιας καρδιάς ή και των δυό το καρδιοκτύπι.

Μα δεν ξεχνώ πόσο πονούσα που
ξεμάκραινα από σένα,
πόσο σ' αγάπησα χωρίς να στο έχω πει,
πόσο μου λείπει η ζεστή η αγκαλιά σου
και ένα χάδι που για μένα είναι εκεί,
πως να ξεχάσω τα όσα ένιωσα για σένα
πως να φιμώσω της καρδιάς μου τη φωνή,
δεν είναι εύκολο να λες
"όλα είναι εντάξει",
όταν μου λείπει του έρωτά σου η καταιγίδα
που όταν κοπάσει,
γίνεται η πιο χρυσή βροχή...

Image Hosted by ImageShack.us
Golden rain, image by www.spaceroom.co.nz

Marialena, 28/12/2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου