Βγήκα στο κρύο και στη λησμονιά
και σ' έψαχνα
μήπως στεκόσουν ασάλευτος εκεί
που σ' είχα αφήσει στο παραμιλητό μου,
ή αν τύχαινε ν' ακολουθήσεις
τα βήματά μου
αναζητώντας σε μέρα και νύχτα
εκεί που κάποτε είχες ανθίσει.
Κάλυψα το λαιμό μου μη παγώσει
γιατί ο βοριάς δεν άφηνε περιθώρια
να βγω σαν πληγή που αιμορραγεί
για να μ' αναγνωρίσεις,
σκέψου μονάχα πως σχεδόν εξαϋλώθηκα
καθώς μέσα στ' αγιάζι κυνηγούσα σκιές
που έμοιαζαν ίσως κάποτε με τη δική σου
μέσα στο παραμιλητό μου.
Και περπατούσα κόντρα στο καιρό
και στην ανάγκη να σε βρω ξανά,
εκεί που το μυαλό ήθελε να σ' εντοπίσει,
στις ατραπούς του ονείρατου
μα και στης μοναξιάς τ' άσαλευτα τοπία,
ηρωϊκή έξοδος από τη σήραγγα
που περπατάς μα ακόμα μέσα της είσαι,
όσο σε σκέφτομαι ξανά στο παραμιλητό μου.
(c) Marialena, 16/02/2019
Αναρτήσεις
