Οκτώβρης

Σαν πίνακας με τους μήνες του Τσαρούχη έμοιαζες
Οκτώβρη,
νέος, ωραίος, ευσταλής κι ελπιδοφόρος
του Έρωτα κομιστής φάνταζες,
μες τη λαχτάρα ν' αγγίξω τη μορφή σου.

Η αύρα σου εξέπεμπε το Φως του Ήλιου
Οκτώβρη,
τότε που η φύση ομορφαίνει χάρη σε σένα
όταν τα φύλλα βάφονται ξανθά
λίγο πριν παραδώσουν στη γη το αποτύπωμά τους.

Γι' αυτή σου τη πνοή, τη γοητεία στα μάτια σου
σ' ερωτεύθηκα Οκτώβρη,
με ένα αίσθημα παράδοσης στα δυο σου χέρια
στα φιλιά και τα χάδια σου τα λατρεμένα.
που τόσο πόθησα.

Κι ήρθαν άλλες εποχές και άλλοι μήνες πέρασαν
Οκτώβρη,
κι έμοιαζε ο χρόνος σαν τη Ναυμαχία της Χίου
κι όχι σαν τον Άγγελο στους πίνακες ζωγραφικής,
που τόσο σου έμοιαζαν όταν μονάχα σε φαντασιωνόμουν.

Κι αν τα φιλιά σου δε πρόλαβα να σβήσω
Οκτώβρη,
είναι γιατί τη γλύκα σου δε χόρτασα να ζω...

(c) Marialena, 01.10.2019 (10 years apart, what still remains...)

Μύρισα Βροχή

 Μύρισα βροχή κι απόρησα

καταμεσής της Άνοιξης

μια μυρωδιά ωραία

μα παράταιρη,

που θύμησε στο μέσα μου 

μνήμες μη εκφρασμένες.

Κουκούλι στη ψυχή

και αγέρας,

που παρασέρνει στη θωριά του

το Είναι μου.

Μύρισα βροχή λουλουδιασμένη

κι έμεινα να κοιτώ τον ουρανό

αν βρέξει,

κάπου κοντά ή πιο μακρυά δε ξέρω,

άραγες πες μου θα βρέξει τάχα

ή μήπως την ώρα που 

σε σκέπτομαι,

αφήνομαι σε σκέψεις παράταιρες

και εφησυχασμένες.

Κοίξατα τον Ουρανό στο βάθος

κι απόρησα, 

από που ήλθε ετούτη η μυρωδιά 

της Βροχής,

του Νοτισμένου Σύννεφου,

του αλαργηνού,

του ξεχασμένου?

Μύρισα βροχή κι απέμεινα

με μάτια κλειστά 

να ονειρεύομαι,

πως εβρισκόμουν σε μονοπάτια σκιερά,

που οι Νύμφες της Βροχής εφανερόνονται

σαν τα φύλλα δακρύσουν 

και κυλήσει η σταγόνα στα ριζά,

για να τα ζωντανέψει.

(c) Marialena, 23.04.2021

Τυφλές Ελπίδες

Δεν είμαι χορτασμένη φιλιά και χάδια
δε πρόκαμα,
δεν είπα ποτέ στον εαυτό μου ότι έζησα
στιγμές αγάπης κι έρωτα που διαρκέσαν.

Όχι εγώ, όχι, δεν ήταν τυχαίο που την αγάπη
τη φοβόμουν,
γιατί δεν άντεχα να καταντήσει χτήνος
ούτε θέλησα ποτέ να τη προδώσω.

Γι' αυτό δε πρόλαβα να σε χορτάσω
να νιώσω ασφαλής στα δυο σου χέρια,
να βρω τον άνθρωπο μου κατάλαβες,
δεν ευτύχησα.

Εύκολα θα μου πεις ότι φταίω
δεν αντιλέγω,
φταίω στο ότι πίστεψα στο θαύμα της αγάπης
και στη ψευδαίσθηση του έρωτα για πάντα.

Δεν είμαι χορτασμένη φιλιά και χάδια
σου λέω,
μ' αυτό ζω και πορεύομαι μονάχη πια
με τις τυφλές ελπίδες να με διαφεντεύουν.

(c) Marialena, 08.02.2019

Μικρό Ερωτικό: Η Αγκαλιά

 Να σ' αγκαλιάσω μια φορά 

και να σ' αποκοιμήσω,

έτσι όπως έκανα παλιά

χαιδεύοντάς σου τα μαλλιά,

φιλώντας σε στο μέτωπο γλυκά

σαν να σουν το μωρό μου.

Έτσι γεννήθηκε μες το μυαλό η οπτασία

το όνειρο εκείνο το πικρό,

το παραπονεμένο.

Να σ' αγκαλιάσω ήθελα ξανά

να νιώσω τ' άρωμα της ζεστασιάς σου,

το χτύπο της καρδιάς εκεί που γέρνω

το σώμα σου μονάχα πια δικό μου.

Μα τα οράματα στην έρημο 

της μοναξιάς ξεσπούν σε ανεμοδύνες,

όσο εγώ αναζητώ μες του αγέρα τις ριπές

τον κόσμο τον δικό σου,

που τάχα μες στην αγκαλιά μου

θα βρεθεί και θα με γαληνέψει.

Κι αυτά τα λόγια τα άψυχα

και τα ξεψυχισμένα αχ!

τι ειρωνεία έχουν μέσα τους,

όταν η Γη γυρίζει 

κι όταν τ' ανθρώπινα θαρρώ,

με κοροϊδεύουν.

Στην αγκαλιά μου ήθελα για λίγο 

να σε έχω πάλι αγάπη μου,

να σε κρατώ με του ροδόσταμου 

την εξαίσια ευωδία στα χέρια μου

και να σε κουλαντρίζω.

Να ψιθυρίζω τρυφερά πόσο μου έλειψες

όσο η ψυχή μου λαχταρά,

τη γεύση σου ν' ορίζει. 

(c) Marialena, 12.10.2020 (Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι...)