Πρώτη βροχή απόψε
χθες η Πανσέληνος και σήμερα βροχή
λυτρωτική να πέφτει στο διάβα μου
κι οι μυρωδιά του νοτισμένου χώματος
και το ρετσίνι απ' το πεύκο κυρίαρχες,
μέσα μου εκεί που ο ήλιος αχνοφέγγει
και το φεγγάρι κρύβεται στα σκοτεινά
άκου πως πέφτει η βροχή
στη πυρωμένη άσφαλτο,
άκου,
τον χτύπο της καρδιάς που σβήνει
μπρος στον ήχο της βροχής,
μπρος σ' αδιέξοδα του νου που ξεπηδούν
από το θρήνο της ψυχής της ματωμένης,
άκου,
βγες λίγο έξω κι άγγιξε τη βροχή,
τη πρώτη βροχή απόψε
που τύλιξε στην αγκαλιά της όλους εμάς
τους απέλπιδες τρελούς κι απελπισμένους
που το μόνο π' αντικρίζουμε
τις νύχτες σαν κι αυτές είναι
του απόβροχου την εκκωφαντική σιωπή
και της πλάσης τον αιώνιο ύπνο.
Πρώτη βροχή απόψε κι απόμεινα μονάχη
να γράφω ποίηση για τις σταγόνες της βροχής
που καίνε το κορμί μου...
Marialena (c) 28.08.2018 (I'm going slightly mad...)
Αναρτήσεις
