Απών

Κι όταν θέλησα ξανά να σ' αγαπήσω
ήσουν απών
απ' τη ζωή κι απ' τη ψυχή μου μέσα,
σαν το πουλί που πέταξε μακριά
σε μέρη ξένα,
αφήνοντας ξωπίσω του φωλιά παρατημένη.

Κι όταν θέλησα ξανά να σε αγγίξω
ήσουν απών
αφήνοντάς με μ' άδεια αγκαλιά
που με κενά και απουσίες
δε γεμίζει άλλο πια,
ενώ η ζωή είναι αλλού πια μακριά σου.

Κι όταν θέλησα να βρω απάγγιο σε σένα
ήσουν απών
πληγή πια μέσα που δεν έκλεισε ακόμα,
ναι τα χουν αυτά οι προδοσίες
κι οι ικασίες πως ξανά μπορώ να ζήσω
μια καινούργια ζωή χωρίς εσένα.

(c) Marialena, 24.01.2019

Αυτό το καλοκαίρι

Αυτό το καλοκαίρι που η βροχή νοτίζει τις νύχτες μας

Η καρδιά μου σπαράζει, καρδιά μου,

Μακριά σου δίχως το χάδι και τ’ άγγιγμά σου,

Δίχως το φιλί και το βλέμμα σου,

Δίχως την αίσθηση ότι είμαστε εδώ μαζί,

Να μοιραζόμαστε κομμάτια της ζωής μας

Μικρές χαρές, το τίποτα, το κάτι,

Καρδιά μου,

Αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να πορεύονται,

Να συμπορεύονται,

Η γέφυρα που τους ενώνει, η Αγάπη,

Αυτό το καλοκαίρι, το βρόχινο, το ανέλπιστο,

Το τόσο μοναχικό κι απόλυτο,

Το βασανιστικό,

Που τα τζιτζίκια ακούστηκαν μονάχα μια φορά

Και η κουβέρτα με συντροφεύει στο κρεββάτι,

Εσύ βρίσκεσαι τώρα πια μακριά,

Ρίχνοντας αλάτι στις πληγές,

Τις ματωμένες,

Που στη ψυχή μου άβυσσος βαθιά

Δε τις γιατρεύει

Γιατί δε θέλω να καλύψω το κενό

Με λόγια άδεια, μ’ αυτοκαταστροφή,

Με λυγισμένα απ’ τον πόνο σώματα.

Τώρα πια καταλαβαίνω πως πεθαίνουν οι νεκροί

Όταν η ζωή μεθοδικά τους έκανε

Να βλέπουν την έξοδο παρά το μονοπάτι,

Αδελφέ μου,

Τα βλέπω όλα πια ξεκάθαρα μπροστά μου

Και χαμηλώνω το βλέμμα,

Με πίκρα, με λαχτάρα, με δάκρυα στα μάτια,

Γιατί γίνομαι κι εγώ όπως αυτοί

Το βλέπω, το νιώθω το αισθάνομαι,

Αναζητώντας μιαν ανάσα, έναν ήλιο, ένα σύννεφο,

Να ρθει να με ζεστάνει,

Να μ’ αγκαλιάσει ανθρώπινα,

Ιδανικέ κι ανάξιε εαυτέ μου

Αυτό το καλοκαίρι που το κενό ορίζει το μέσα μου

Και σφίγγει τη καρδιά μου, καρδούλα μου,

Όσο κι αν βρέχει, όσο κι αν το μυαλό παιδεύει

Και παιδεύεται μονάχο στα σκοτάδια.

© Marialena, 25.06.2018