Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
Κι υποκρίνομαι
Πως τα καθέκαστα δεν με αφορούν
Και συνεχίζω να ζω
Με κεκτημένη ταχύτητα
Ή αλλιώς ακούσια,
Τυχαία, άτυπα, απροσδιόριστα.
Η σπουδαιότητα της ύπαρξης
Πηγάζει από διαστροφή
Ή μήπως πεποίθηση αιώνων
Που δεν βρέθηκε κανένας
Τολμηρός ή αρκούντως τρελός
Να διαψεύσει
Μέχρι σήμερα ή έως κάποτε,
Ο ορισμός του χρόνου
Είναι σχετικός
Όπως και όλα άλλωστε
Που θεωρούμε δεδομένα.
Κι έπειτα Χάος,
Η απόλυτη τάξη του σύμπαντος
Κυβερνά όλους και όλα
Ανείπωτα και φανερωμένα,
Αποκυήματα της φαντασίας
Και στίγματα της πραγματικότητας
Αντάμα.
Marialena, 16/1/2013
Αναρτήσεις
