Άνοιξη

Άργησες Άνοιξη να ρθεις και με προσπέρασες

άφησες πίσω σου ολάνθιστες πλαγιές με μαργαρίτες 

και παπαρούνες που στο βοριά ξεψύχησαν,

μα η ορμή σου δε σταμάτησε στο Χρόνο,

μήτε στου ανθρώπινου το νου τα προπετάσματα.

Σου πα θα φύγω, θα χαθώ και με προσπέρασες

αδιάφορη μες την αιειφορία σου, 

αδυσώπητή μου Άνοιξη, πλανεύτρα

κι έστεκα μόνη να κοιτάζω τη Πνοή σου,

καθώς στροβίλιζες την Αύρα σου στα χλοερά λειβάδια.

Έτσι είναι η Δύναμη της Φύσης μου ψιθύρησες

και ποιο το νόημα να παρακούσεις την Ορμή μου,

δεν έχω λόγο να το κάνω σου προέταξα

μα συ ήσουν ήδη μακρυά στο Χωροχρόνο,

να καπηλεύεσαι το Θάμπος της Αιώνιας Ομορφιάς σου!

(c) Marialena, 01.04.24