Μονολογώντας

Το ξέρω ότι μιλάω μόνη μου πια
από ανάγκη πες, από συνήθεια,
μιλάω μόνη μου και μονολογώ
σαν να καλύπτω το κενό,
το αδιατάραχτο κενό
του αέρα π' αναπνέω σ' ένα δωμάτιο
να γεμίζω τις ώρες μου με σκέψεις.

Αυθόρμητα μιλάω μόνη μου, όχι επίτηδες,
για να καλύψω το κενό της επικοινωνίας
να δημιουργήσω τη ψευδαίσθηση
ότι είσαι κάπου εκεί και μ' ακούς
και μιλάμε μαζί,
για πράγματα απλά, καθημερινά, ανθρώπινα,
όπως παλιά, όπως πρώτα.

Μιλάω μόνη μου γυρνώντας το κλειδί στη πόρτα
και μπαίνοντας στο σπίτι,
αγάπη μου ήρθα ψελλίζω
αναμένοντας τάχα ν' απαντήσεις,
έλα μωρό μου, σε περίμενα που είσαι
και ν' αφήσω ξανά τα πράγματά μου
και να σαι εκεί στ' αλήθεια.

Μονολογώντας...

(c) Marialena, 01.08.2018 (silence speaks louder than words)