Να ταξιδεύεις

Να ταξιδευεις απ' το βράδυ ως το πρωί,
σε άδειους δρόμους που αχνοφέγγει το φεγγάρι
και να αδειάζει το μυαλό πριν τη στροφή,
χαράζοντας στη σκέψη σου το ιδανικό ζευγάρι.

Να ταξιδευεις με σακίδιο αδειανο,
για να χεις χώρο να γεμίσει στα ταξίδια,
με λίγα φύλλα που ξαποστασες σκυφτος
και ο,τι είδες στη μοναχική πορεία.

Να ταξιδευεις σε απατητες κορφες,
να εξερευνεις τα σύνορα του κόσμου,
να βλέπεις μέρη που δεν ήξερες ως χθες
και να θαυμάζεις τα φτερά που θα σου δώσουν.

Να ταξιδευεις μ' ένα άλογο στιλπνο,
να σταματάς όταν ο νους σου το προστάζει,
να παίρνεις δύναμη στη μοναξιά σου εμπρός
και να πιστεύεις πως κάτι μέσα σου αλλάζει.

Να ταξιδευεις...

(c) Marialena, 12.10.2016

Requiem

Πονάει το στήθος απ’ του μυαλού τα καταστροφικά παιχνίδια

Στου πόνου του ατελείωτου τα φθονερά σενάρια βαριοχτυπά

Η καρδιά και η ψυχή λιποψυχά και αρρωσταίνει.

Η τελική η λύση, το τέλος του μαρτυρίου θα δοθεί

Με αυτόχειρα το ίδιο σου το σώμα

Για να μην πάρουν το προνόμιο αυτοί που αποφάσισαν για σένα.

Μα δεν τολμάς να ομολογήσεις την ευθύνη των πρακτέων σου

Ή να σκεφθείς ένα εναλλακτικό σενάριο στη τιμωρία σου

Για να γλυτώσεις την αιώνια καταδίκη.

Να χαθείς θες, για να τελειώσει η κατάρα που σου ρίξανε

Παιδί ακόμα με το χαμόγελο στα χείλη, παιδί

Τόσο ανύποπτο και ανυπεράσπιστο που ήσουν.

Παιδί που σου φορτώσανε το προπατορικό αμάρτημα

Και σε κατέστησαν δέσμιο της δυστυχίας τους

Κι εσύ, υπάκουσες και το δέχτηκες πληρώνοντας το τίμημα.

Τι κι αν ήθελες να αγαπάς για να λες ότι υπάρχεις

Για να πιστεύεις ότι αξίζει να υπάρχεις με σκοπό και νόημα

Όχι να βολοδέρνεις σαν ένα φάντασμα του εαυτού σου μόνο.

Τι θα κάνεις άραγε, θα υποκύψεις στη λαιμητόμο που ετοιμάζουν

Ή θα χαραμίσεις τη ζωή σαν ένα τίποτα

Κάνοντας την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου στο μυαλό σου.

Ή σαν τον Οιδίποδα που έβγαλε τα μάτια του για να δει

Κι έγινε έρμαιο της τραγικής του μοίρας

Ο Οιδίπους τύραννος, εσύ κι αυτός συνάμα.

© Marialena, 01.03.2016 (what is the point in living)

 image from:www.masterchoraleofsouthflorida.com/wp/mozarts-requiem

Ζεϊμπέκικο Ενός Διαβάτη

Το μαραμένο μου κορμί ένα γιατί μονοπωλεί,
όπως η στράτα τη νυχτιά τον ίσκιο κλέβει
διαβάτης ένας, μοναχός, ψάχνει Φωτιά,
ψάχνει το Φως και της καρδιάς του
το μονάκριβο τζιέρι.

Ψάχνει να βρει παρηγοριά στου κόσμου
τ' αφανέρωτα, στα τόσα λίγα που απέμειναν
κρυμμένα, τάχα πιστεύει πως εκεί
θα συναντήσει τη Πηγή,
που θα γιατρέψει τις πληγές του μαγεμένα.

Το μαραμένο μου κορμί ψάχνει φωλιά να ζεσταθεί
μ' ένα κομμάτι της Αγάπης προσκεφάλι,
για να γιατρέψει τη πληγή σαν μοναχό μονολογεί,
ότι το μερδικό του απ' τη Χαρά
το πήραν άλλοι.

Marialena (c) 25.01.16