Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Φτερά Ελευθερίας


Sad Angel Wings Woman, image by layoutsparks.com

Μέσα στης πόλης τα στενά
Έχασα τη μορφή σου,
Έψαχνα μια εικόνα σου
Το αποτύπωμά σου,
Μα ήταν μάταιο εξ αρχής
Της Μοίρας το παιχνίδι,
Αφού μονάχα εμείς οι δυο
Ξέραμε την Αλήθεια,
Πως δυο σώματα ξανά
Ποτέ δεν γίνονται Ένα,
Αν δεν αφήσεις κατά γης
Όσα δεσμά σε δένουν.

Κόψαμε τις φτερούγες μας
Χαμήλωσε το βλέμμα,
Το βάδισμα έγινε συρτό
Απ’ όλα μας τα λάθη,
Για να μην δούμε ορίζοντα
μήτε ουρανού την άκρη,
Και έξαφνα ο νους αναστηθεί
Από τον Τάφο μέσα,
Ξυπνήσουμε λεύτεροι με μιας
Χωρίς να αντιληφθούμε,
Πως τα φτερά στις πλάτες μας
Πάντοτε εκεί βρισκόταν.

Μέσα στης πόλης τα στενά
Χάνομαι κάθε βράδυ,
Για να με βρει ο Αυγερινός
Να λέω το όνομά σου,
Σαν της νυχτιάς η αστροφεγγιά
Κοντά σου δεν με φέρνει,
Αφού αγάπη μου γλυκιά
Είδα στα όνειρά μου,
Ότι με τις φτερούγες σου
Μακριά μου πια εχάθης,
Τουλάχιστον πέταξε ψηλά
Και νιώσε ελευθερία…

Μαριαλένα, 23/03/2011

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ


Χωρίς εσένα πλάι μου
Πες μου που να ακουμπήσω
Να γείρω μες τη σιγαλιά
Να ακούσω τη πνοή σου
Καθώς έμοιαζε τάχα μέχρι χθες
Που σε είχα στην αγκαλιά μου

Χωρίς εσένα μάτια μου
Πες μου τι θα απογίνω
Να μη χτυπάει η καρδιά
Για σένανε μονάχα
Να βλέπω γύρω μου παντού
Σκιές με τη μορφή σου

Χωρίς εσένα η ζωή
Μοιάζει να είναι άδεια
Αφού μια νύχτα ξαφνικά
Δεν έφερε τον Ήλιο
Πήρε και την αγάπη μου
Κομμάτια να την κάνει

Χωρίς εσένα πλάι μου
Πες μου που να ακουμπήσω
Να γείρω μες τη σιγαλιά
Να ακούσω τη πνοή σου
Καθώς έμοιαζε τάχα μέχρι χθες
Που σε είχα στην αγκαλιά μου

Μαριαλένα, 23/03/2011

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Ονειροπόλα Θλίψη


image by Marialena, (c) 2010

Δεν έχασα πολλά, μονάχα εσένα,
Που ήσουν ο κόσμος μου ολάκερος
Για όσο θέλησα να ζω με αυταπάτες,
Πως τάχα υπάρχει η ευτυχία στη ζωή μας,
Υπάρχει άραγε, μπορεί, θέλω να το πιστεύω,
Ακόμα τώρα που σαν να ξεγλίστρησες
Μες της νυχτιάς τη στράτα και εχάθης,
Από της αγκαλιάς μου την απέλπιδα στοργή
Κι ονειροπόλα θλίψη.

Και τώρα ξανά στο μετερίζι που ορίζουν
Οι άνεμοι και οι φωνές της συνειδήσεως
Που θαρρώ πως με καλούν να επιλέξω,
Ένα τέλος, ή μια αρχή που να ανατρέπει
Τις κραυγές τους στο Επέκεινα.

Ιδού η πίθος των Δαναϊδων
Και ο Προμηθέας Δεσμώτης στου Καυκάσου
Τις πλαγιές τις ανεμοδαρμένες,
Να με κοιτούν με μάτια απλανή
Και να κραυγάζουν ξέπνοα,
Για του έρωτα τις αμυχές που γίνονται
Εγκάρσιες πληγές πέρα ως πέρα,
Σαν τις αφήσεις δίχως φροντίδα
Και δίχως αφορμή να τις γιατρέψεις.

Marialena, 11/3/2011